எனக்குள் ஒரு அக்கினிப்பொறி
மெல்லக் கனன்று கொண்டிருக்கிறது...
மிகக்கவனமாய் அந்தப் பொறியை
பெருந்தீயென பெருக்க
தொடர்ந்து முயற்சிக்கிறேன்...
அது
சிணுங்குகிறது...
சாய்கிறது...
நீள்கிறது...
குறுகுகிறது...
கண் சிமிட்டுகிறது...
ஆனால் அணையவில்லை...
என்றாவது ஒரு நாள்
அது அணைந்துவிடும் என்றும்
தோன்றவில்லை...
அணைதல் இல்லாத அந்தப் பொறி,
சாகாவரம் பெற்ற அந்தப் பொறி
விசித்திரம் எனப் படுகிறது எனக்கு...
கொஞ்சமென அதன் முனை கிள்ளி
வழியெங்கும் தூவிச் செல்கிறேன்...
இதோ, இப்போது கூட
இந்தக் கவிதையென...
- ராம்ப்ரசாத் சென்னை (ramprasath.ram@googlemail.com)
நன்றி
உயிர்மையின் உயிரோசை கலை இலக்கிய இதழ்(http://www.uyirmmai.com/uyirosai/Contentdetails.aspx?cid=5419)
