பலநூறு புத்தகங்களை வாசித்த தேர்ந்த இலக்கியவாதி இல்லை. சமூக சீர்திருத்தவாதியும் இல்லை.. மற்றவர் கருத்தை ஆராய்ந்து, அழகியல் குறை கண்டு எதிர்க்குரல் பதிவுசெய்யும் விமர்சகரும் இல்லை.
எழுத்தின் மீது தீராக்காதல். எழுத வேண்டும். புத்திசாலித்தனமாக எழுத வேண்டும். எழுதுவது யாருக்கேனும், எதற்கேனும் பயன்பட வேண்டும். இவ்வளவே நோக்கம்.
- எழுத்தாளர் ராம்பிரசாத்
தமிழின் முதல் கணித நாவல் என்பதுதான் புத்தகத்தை முதலில் வாசிக்க தூண்டிய விஷயம். ராம் எனக்கு Science Fiction கதைகள் மூலமாக ஏற்கனவே அறிமுகமாகி இருந்தார். அவர் கதைகளில் இருக்கும் தேர்ந்த கதாபாத்திரங்கள், சுவரஸ்யமான கோட்பாடுகள் எப்போதுமே ரசிக்க வைப்பவை. 'உங்கள் எண் என்ன?' ஒரு ஆழமான, அடிப்படை உறவுசார் கோட்பாட்டை கணித முறையில் எடுத்து கொண்டு அதன் அடிப்படையில் உறவுகளை, அது எப்படி அமைய வேண்டும் என்பதை, எப்படி மாற்றி யோசிக்க வேண்டும் என்பதை, மாற்றம் எது என்பதை எல்லாம் விவாதிக்கின்றது. மாற்று சிந்தனையின் ஒரு நல்ல விஷயம். அது ஒரு தீர யோசித்து அமைக்கபட்ட கோட்பாடினை கொண்டு வளரும் போது, மேலும் சிந்தனை விரிவாக்கதுக்கு உதவுகிறது. இந்த நாவலிலும் அதுதான் நிகழ்கிறது. நிறைய நாவல் இலக்கணங்களை தகர்த்து போகும் எழுத்தும் அமைப்பும் வலுவூட்டுகின்றன. ஒரு புதிய வாசிப்பு அனுபவம் தேவை எனும் போது இந்த புத்தகம் பரிந்துரை செய்யலாம்.
Got some good reviews for my recent work, MeT App - A Mathematical fiction novella. Glad to see people choosing to read despite the tough-to-understand nature of the genre.
The hardcopy of the book seems to take time as Corona pandemic is stretching its legs wide. So, I think, I will have to keep you all posted on that.
The electronic version of the book is available for read in Kindle unlimited at the following link under 'Fantasy, Horror & Science Fiction' category.
தமுஎகச, இயல் குரல் கொடை குழு மற்றும் பாரதி புத்தகாலயம் இணைந்து நடத்தும் பேசும் புத்தகம் என்னும் வாசிப்பு போட்டியில் தோழர் தமீம் எனது (அவன்) சிறுகதையை தேர்வு செய்து வாசித்திருக்கிறார். சிக்கலான அறிவியல் எளிய தமிழில் பாமரருக்கும் சென்று சேரவேண்டும், சேர்க்க வேண்டும் என்கிற உன்னத நோக்கத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு, இவர் இந்தத் தேர்வையும், வாசிப்பையும் செய்திருப்பதாக அறிகிறேன்.
அவருக்கு என் நன்றிகள்.
சிறுகதை, அவரது இனிய குரலில் அழகாக விரிந்திருக்கிறது.
இவரது இந்த முயல்வுக்கு நண்பர்கள் தங்கள் ஆதரவை நல்குமாறு கேட்டுக்கொள்கிறேன்.
பத்தியின் தலைப்பு தான் ' நண்பேன்டா'வே ஒழிய இது நண்பனாயிருந்து எதிரியானவனைப்பற்றியது.
அப்போது எட்டாம் வகுப்பு காலாண்டுத்தேர்வு. சரித்திரம் என்று நினைக்கிறேன். அன்று அந்தப் பரீட்சை. அப்போதே சரித்திரம் எனக்குப் பிடிக்காத பாடம் தான். எவன் வேண்டுமானாலும் என்னவேண்டுமானாலும் எழுதி ஆவணப்படுத்திவிடக்கூடும் என்கிற இப்போதைய நிலைப்பாட்டிற்கு அப்போதே ஆழமான வேர் ஊன்றியிருந்தது. ஆதலால் எத்தனை முயன்றும் கவனமெடுத்துப் படிக்கவில்லை. படித்தாலும் நினைவிலேயே நிற்கவில்லை.
ரங்கநாதன் வீடும் சைதாப்பேட்டை தான். ஜோன்ஸ் ரோடு தாண்டி வந்தால் என் வீடு என்பதால் அசால்டாக அவன் என் வீடு வருவதும் நான் அவன் வீடு செல்வதும் சேர்ந்து படிப்பதுமாக இருப்போம். அவன் அப்பா ஆட்டோ ஓட்டுனராக இருந்தார். சைதாப்பேட்டை - சி.ஐ.டி நகரை இணைக்கும் பாலத்துக்கு நேரெதிரால் அவன் வீடு. பக்கத்துலேயே விநாயகர் கோயில். என் வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் காரணீஸ்வரர் கோயில். இரண்டு கோயில்களிலும் விழுந்து விழுந்து வணங்கியும், சன்னதிக்கு பின்புறம் கரியால் 'IX' என்று எழுதியும், அவன் போடுகிறானே என்று ஆயிரத்தெட்டு முறை 'ஆஞ்சனேயாய நமஹ' என்று எழுதி போதறவாக வெட்டி மாலையாக்கி ஆஞ்ச நேயர் கழுத்தில் வாரா வாரம் இட்டும், அந்தக் கோயில் பூசாரி துளசி தீர்த்தம் என்கிற பெயரில் தண்ணீரில் கற்பூரத்தைக் கரைத்துத் தருவது தெரிந்தும் பக்தி சிரத்தையாக உள்ளங்கையில் வாங்கி பாயாசம் போல் குடித்தும், சாரதா வித்தியாலயாவில் படித்த பக்கத்து வீட்டு சங்கீதாவிடம் மாடல் கொஸ்டின் பேப்பர் கேட்டும், ஸ்கூல் ராங்க் வாங்கிய சீனியரின் பயன்படுத்திய ஜியாமென்ட்ரி பாக்ஸை சென்டிமென்டுக்காக வாங்கி அதில் பேனா, ரப்பர் எல்லாம் வைத்தும், இப்படி எத்தனையோ தந்திரங்கள் செய்தும் சரித்திரம் புரியவில்லை.
அதிலும் முக்கியமாக அந்த பாபர், அக்பர் பேர் குழப்பம் கடைசி வரை கூடப் புரியவில்லை.
இருந்தாலும் அசறாமல், முடிந்தவரை மனப்பாடம் செய்தும், இன்னமும் படிக்க நிறைய பாடங்கள் மிச்சமிருந்தது. கடைசியாக வேறு வழியே இன்றி 'பிட் அடிப்பது' என்று முடிவு செய்துகொண்டோம். எல்லா பாடத்துக்குமான பிட்டை உடம்பில் எல்லா இடங்களிலும் வைத்தால் மாட்டிக்கொள்ள வேண்டி வரும் என்று திட்டமிட்டு ஆளுக்கு கொஞ்சம் என்று ஏரியா பிரித்துக்கொண்டோம். moghul empire பற்றிய பிட் அவனிடம் இருந்தது. தமிழகத்து மன்னர்கள் பற்றிய பிட் என்னிடத்தில். (இந்த இடத்தில் ஒன்றைச் சொல்ல வேண்டும். தமிழகத்து வீர தீர மன்னர்கள் என்று வீர பாண்டி கட்ட பொம்மன் பற்றி படித்து வைத்திருந்திருக்கிறேன். அடப்பாவத்த!!)
தேர்வுக்கு போனோம். சரித்திரம் தெரியாததால் தமிழகம் இப்போது போல் அப்போதும் கைவிட்டுவிட்டது.
கேள்வித்தாளில் moghul empire பற்றிய கேள்வியே வந்திருந்தது. "இங்க இருக்கிற வேளச்சேரியையே தாண்டப்போறதில்லை. அப்புறம் எதுக்குடா moghul empire?" என்கிற உண்மையெல்லாம் எவனுக்குப் புரிகிறது? சரி நண்பன் தானே என்று கீச்சுக்குரலில் கேட்டால் 'எழுதிட்டு தரேன்' என்று பதில் வந்தது.
நானும் பிட் வரும் வரை தீவிரமாக எழுதுவது போல் இல்லாத நகத்தை கடிப்பதாய்ப் பாவனை செய்து, தோலைப் பிய்த்து தின்று கொண்டிருந்தேன். மிதமிஞ்சித் தின்றதில் விரல்களில் எல்லாம் ரத்தம். மொத்தம் மூணு மணி நேரம். எத்தனை யோசித்தும் எழுத எதுவுமே தோன்றவில்லை. "ஸ்டவ்வு மேல கடாயி......" போன்ற கருத்தாழமிக்க பாடலெல்லாம் அப்போதெல்லாம் யாரும் எழுதியிருக்கவில்லை. எழுதியிருந்தால் , அதையாவது மனப்பாடமாய் எழுதியிருக்கலாம். என்ன செய்வது? இப்போது போல் அப்போது அத்தனை கற்பனை வளமும் இல்லை. இருந்திருந்தால், ஏதேனும் மேத்தமேடிக்கல் ஃபிக்ஷன் எழுதி பேப்பர் திருத்தும் ஆசிரியரை வேறுப்பேற்றியிருக்கலாம். அந்த ஆள், இந்தக் கொடுமையெல்லாம் வாசித்து இருக்கும் கொஞ்ச நஞ்ச கணக்கையும் மறக்கடித்துக்கொள்வானேன் என்று பத்திக்கு ஒரு மார்க் வீதம் கொடுத்திருப்பார். நானும் பாஸாகியிருப்பேன்.
தேர்வரையில் எங்களைத்தவிர எல்லோரும் படித்திருந்தார்கள் போல. இரண்டரை மணி நேரத்தில் என்னையும், ரங்க நாதனையும் தவிர எல்லோரும் விடைத்தாளை மடித்துக்கொடுத்துவிட்டுப் போய்விட்டிருந்தார்கள். அப்போதுதான் தெரிந்தது, அந்தத் தேர்வுக்கு எவ்வளவு மோசமாகத் தயார் செய்திருக்கிறேன் என்று. வீட்டில் இனிக்க இனிக்கப் பேசி moghul empire பிட்டை தனதாக்கிக்கொண்டவன் கடைசி வரை காட்டவே இல்லை. பிட் காட்டமாட்டேங்குறான் என்று invigilator யிடம் கம்ப்ளெயின்டா கொடுக்க முடியும். வசமாக மாட்டுக்கொண்டுவிட்டேன்.
வீட்டுக்கு வந்து ரொம்ப யோசித்தேன். நாம் சைட் அடிக்கும் ஆளிடம் மொக்கை போடத்துடிப்பவனைக்கூட நம்பிவிடலாம். பிட் தராதவனை எப்படி நம்ப முடியும்.?! பிட்!! அது எப்பேற்பட்ட அறிவுச்சொத்து? அதைக்கூட பகிராதவன் எப்படி நண்பனாக இருக்க முடியும்?
அன்று முடிவு செய்ததுதான். அண்ணாமலை ரஜினிகாந்த் போல் 'இனிமேல் ஒவ்வொரு எக்ஸாம்லயும் உன் பிட் இல்லாமயே படிச்சு, முன்னேறி , உன்னை விட பத்து மார்க்காச்சும் வாங்கிக்காட்டலைன்னா, என் பேரு ராம்பிரசாத் இல்லடா" என்று சபதம் எடுத்தேன். அன்றிலிருந்து, அவன் சரத்பாபுவா தெரியாது. ஆனால், நான் அண்ணாமலை ஆகிவிட்டேன். அண்ணாமலை படத்தில் நடந்தது போல் எல்லாமும் நடந்தது (பாத்ரூமில் குஷ்புவை ஒட்டுத்துணியில்லாமல் பார்ப்பது தவிர).
அந்த ஒரு அனுபவம், அதன் பிறகு எந்தப் பயலையும் தேர்வரையில் நம்ப விடவில்லை. அப்போதுவரை ராங்க் பட்டியலில் பத்தாவது ராங்க், பன்னிரண்டாவது ராங்க் என்று வந்துகொண்டிருந்த என் பெயர், அதன் பிறகு முதல் மூன்றில் வந்துவிடத்துவங்கியிருந்தது. அதை அப்படியே மெருகேற்றி, தொடர்ந்து முதல் ராங்க் வாங்குவதை வழக்கமாக்கிக்கொண்டேன்.
"சும்மா இருந்தவனை சொறிஞ்சி விட்டுட்டோமோ" என்று அவன் பிற்பாடு நினைத்திருக்கக்கூடும். அப்புறம் எப்படி எப்படியோ என்னிடம் வந்து ஒட்டப் பார்த்தான். அண்ணாமலை ரஜினியாய் மன்னித்திருக்கலாம். நான் ரொம்ப யோசித்தேன். நாம ஏன் அண்ணாமலை ரஜினி மாதிரி நடந்துக்கணும்? அண்ணாமலை ரஜினிக்கு நடந்ததெல்லாம் நமக்கும் நடந்திடுச்சா? குறிப்பா அந்த பாத்ரூம் - குஷ்பு மேட்டர்? நடக்கலைல்ல. ஆதலால் நானும் மன்னிக்க வேண்டியதில்லை. ஆது தான் நீதி. (இந்த இடத்தில் " நீதி வழங்கும்போது அண்ணன், தம்பி, சொந்தம் பந்தம், பணக்காரன் ஏழை எதையுமே பாக்கக்கூடாதுடா... நாயத்தை மட்டும் தாண்டா சொல்லோனும்" என்கிற நாட்டாமை வசனத்தை நினைவூட்டிக்கொள்ளவும்.)
ஆதலால் அப்போது கத்தரித்தது தான் அந்தப் பயலின் நட்பை. அதன் பிறகு பத்தாவதில் சயின்ஸ் குருப் எடுக்கவும், பன்னிரண்டாவதில் எஞ்சினியரிங் சீட் மெரிட்டில் எடுக்கவும் அந்தப் பயல் 'சொறிந்து விட்டது' தான் உதவியது...
இப்போது, சரித்திரமோ , பூகோளமோ எதுவும் கடினமில்லை. இந்தப் பத்தியின் கருத்தும் இதுதான்.
"அண்ணாமலை ரஜினிக்கள் தானாக உருவாவதில்லை. பிட் தராத ஒருவனால் உருவாக்கப்படுகிறார்கள்!!!"
நடிகை தமன்னாவின் ரகசியக் காதல்*****************************
தமிழகம் மட்டுமல்ல, அமெரிக்காவிலும் ஆன்லைன் வகுப்புகள் தான். 2010 கிட்ஸை நினைத்தால் பொறாமையாக இருக்கிறது. தமிழகத்தில் டிசம்பர் வரை பள்ளிக்கே வரவேண்டாமாம்.
இதையெல்லாம் கேள்விப்படுகையில் சின்ன வயதில் நடந்த பள்ளிக்கூட அட்ராசிட்டீஸ் நினைவுக்கு வருகிறது. அப்போதுதான் சென்னை, தி நகர் பனகல் பார்க் எதிரால் உள்ள ராமகிருஷ்ணா மிஷன் பள்ளிக்கூடத்தில் ஆறாம் வகுப்பு சேர்ந்திருந்தேன். என் அண்ணன் அப்போது ராமகிருஷ்ணா மிஷன் சவுத் பள்ளியில் எட்டாம் வகுப்பு. இரண்டு பள்ளிகளுக்குமே அருகாமையில் பெண்கள் மேல் நிலைப்பள்ளிகளான சாரதா வித்தியாலயா பள்ளிகள் அமைந்திருந்தது. பஸ் ஸ்டாண்டில் தான் அனேகம் காதல்கள் துவங்கும் என்று திரைப்படங்களில் பார்த்திருந்த 'ஞானம்' வேறு.
ஆறாம் வகுப்புக்கு ஃபீஸ் கட்டிவிட்டு பஸ் பாஸ் வாங்கிவிட்டு பாடப்புத்தகங்கள், கியாமெட்ரி பாக்ஸ் எல்லாம் வாங்கி தயார் நிலையில் பற்பல கனவுகளுடன் எதிர்பார்ப்புகளுடன் முதன் முதலாக பச்சை தாவனிகளைப் பார்க்கலாம் என்று பள்ளியில் சேர்ந்தால், சேர்ந்த முதல் வாரத்திலேயே ஸ்டிரைக். என் கனவுகளில் இடியை இறக்கியது போலிருந்தது.
அண்ணனுடன் அண்ணனின் நண்பர்கள் வருவார்கள். பள்ளிக்கு செல்வோம். முதலில் பர்கிட் ரோட் பள்ளி. அங்கே ஸ்ட்ரைக் என்று தெரிந்துவிடும். உடனே மெயில் ஸ்கூலான என் பள்ளிக்கு ஒரு நடை. அங்கும் ஸ்டிரைக். பஸ் பிடித்து நேராக சைதாப்பேட்டையில் உள்ள டீச்சர்ஸ் காலனி விளையாட்டுத்திடல் வருவோம். என் அண்ணனின் நண்பர்கள் எல்லாம் சேர்ந்து இரண்டு டீமாகப் பிரிவார்கள்.
ஃபாஸ்ட் பவுளிங்கில் என் அண்ணன் சக்கரவர்த்தி. நான் ஒரு நோஞ்சான் வீரன். இருந்தாலும் அப்போது விளையாட்டுத்திடலில் அண்ணன்-தம்பி இருவராக இணைந்து டீமையே மைக்செட் ஷ்ரிராம் போல் தூக்கி நிறுத்தி புகழ் உச்சியில் இருப்பது ஒரு ட்ரெண்ட் ஆக இருந்தது. நான் தான் நோஞ்சான் வீரனாயிற்றே. என் அண்ணன் தன்னால் முடிந்த அத்தனை உத்திகளைப் பயன்படுத்தி என்னை ஒரு வேகப்பந்து வீச்சாளராக்கப்பார்த்தார். (இந்த இடத்தில் 'ஐயா' படத்தில் வரும் 'அய்யாத்துரை நீ பல்லாண்டு வாழனும், அய்யாத்துரை.....' பாடலை நினைவூட்டிக்கொள்ளவும்.) ஒரே சென்டிமென்ட் மொமென்ட்ஸ் தான்.
அவர் திறமைசாலிதான். எனக்குத்தான் வரவில்லை. முடிவில் நான் ஒரு விக்கெட் கீப்பராகத்தான் முடிந்தது. அதில் அண்ணனுக்கு ஒரு வருத்தம். என்னை 'ஆளாக்க' முடியவில்லையே என்று. எனக்கும் வருத்தம் தான் 'ஆளாக' முடியவில்லையே என்று. கோலமாவு கோகிலா நயந்தாரா போல் 'என் வாழ்க்கை இப்படியே போயிடுமா சார்' என்று கவலையில் ஆழ்ந்த காலம் அது.
இப்படியே போய்க்கொண்டிருந்தபோது ஒரு நாள் ஸ்டிரைக் முடிந்து பள்ளி திறந்தார்கள். உடனே ஆர்வமுடன் பள்ளி செல்றோம். பாடம் அப்புறம்.
சாரதா வித்தியாலயா பச்சை தாவணிகள் தான் ப்ரையாரிட்டி. அப்போது 47A ரூட் பிரசித்தம். அந்த ரூட் பஸ்ஸில் கூட்டம் அம்மும். பள்ளி நேரம் பள்ளி செல்லும் பெண்கள் ஏறுவார்கள். அதில் ஒரு பெண் செம்ம அழகு. வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத அழகை, ஒரு சாதாரண பச்சை தாவணிக்குள் அவள் போர்த்தியிருந்ததாகப் பட்டது. அவளை ஒரு நூறு பேர் பார்க்க, நூற்றியோராவதாக நானும் பார்த்தேன். பனகல் பார்க் நிறுத்தத்தில் அவள் இறங்கும் வரை பார்த்தேன். அவள் இறங்கும் போது என்னை ஒரே ஒரு தடவை பார்த்தாள். அவ்வளவுதான். அன்று முழுவதும் பள்ளியில் இருப்பே கொள்ளவில்லை. அன்று மாலை வீட்டுக்கு திரும்ப மீண்டும் பள்ளியை ஒட்டிய பேருந்து நிறுத்தத்தில் காத்திருந்தபோது அவள் வந்தாள். என்னைச் சுற்றி ஒரு நூறு பையங்கள் அவளையே பார்த்தபடி. அவளும் எங்கள் தரப்பில் பார்த்தாள். பின் பஸ் வந்தது. முதலில் அவள் ஏற, பின்னாலேயே எல்லா பையன்களும் முண்டியடித்து ஏறினார்கள். இந்த தள்ளுமுள்ளில் ஒரு நோஞ்சான் என்ன செய்துவிட முடியும்?
பேருந்தில் அவள் ஜன்னலூடாக என்னைப் பார்த்தது 'என்னைக் கைவிட்டுவிட்டாயே' என்பது போல் இருந்தது. அன்று சூளுரைத்தது தான். இனிமேல் ஜிம்மே கதி, அர்னால்ட் ஆகிவிடுவது தான் கதி மோட்சம். அதற்கு அடுத்த வந்த சில நாட்களும் மாலை பேருந்து நிறுத்தத்தில் அவள் எங்கள் பக்கம் பார்க்க, சில பையன் அவள் தன்னைத்தான் பார்ப்பதாக பேசிக்கொண்டது எனக்கே கேட்டது. அவள் என்னைப் பார்ப்பதை, தங்களைத்தான் பார்த்ததாக எவன் எவனோ நினைத்துக்கொள்வதை நினைத்து உள்ளூர சிரித்துக்கொண்டேன்.
நான் தள்ளி வந்தால், அவள் என்னைப் பார்ப்பது துண்டாகத் தெரியும் என்ற யோசனை வருவதற்கே இரண்டு வாரங்களாகிவிட்டது. அன்று திங்கள் கிழமை. நான் மற்ற பையன்கள் நிற்கும் இடத்தை வைத்து தள்ளி வந்து நின்று கொண்டேன். அவள் பார்த்தால் என்னைப்பார்ப்பது துண்டாக தெரியும் அளவுக்கான தொலைவில் என்னைத் தனிமைப்படுத்தி நின்றுகொண்டேன். இப்போது அவள் என்னைப் பார்த்தாள்.
அந்த உணர்வை வார்த்தைகளால் வர்ணிக்க முடியாது. எல்லாம் சரியாகப் போய்கொண்டிருப்பது போல் இருந்தது. எப்பேற்பட்ட அழகி, என்னைப் பார்க்கிறாள். வாவ்.
அன்று தலைகால் புரியவில்லை. அவளைச்சுற்றி பெண்கள் கூட்டமே இருந்தது. அவள் என்னைப் பார்த்து எதையோ கிசுகிசுக்க சுற்றியிருந்த பெண்களும் என்னை ஓரவிழிகளால் பார்த்துவிட்டு தங்களுக்குள் சிரித்துக்கொண்டார்கள். அடுத்த நாளே ஒரு கிரீட்டிங் கார்டு வாங்கி அதில் 143 என்றெழுதி கைவசம் வைத்துக்கொண்டேன். பஸ்ஸில் ஏறும்போது வாய்ப்பு கிடைத்தால் அவள் பையில் திணித்துவிடவேண்டும் என்பது தான் திட்டம்.
அதற்கு அவள் பையை மிஷன் இம்பாசிபிள் டாம் குரூஸ் போல் கண்களாலேயே அளவெடுத்து, பிதகோரஸ் தியரமெல்லாம் பயன்படுத்தி எங்கே வைத்தால் நேராக அவள் இதயத்துக்குப் போய் விடும் என்றெல்லாம் கணக்கிட்டு ஒரு இடத்தைத் தேர்வு செய்து வைத்துக்கொண்டேன். எல்லாம் தயார். நான் அவள் ஸ்கூல் பேகில் கிரீட்டிங் கார்டை வைப்பதை எவனாவது பார்த்து சண்டைக்கு வந்தால், தாரை வார்க்க முகத்தில் சில பற்களைக் கூட தேர்வு செய்து வைத்துக்கொண்டேன். என்னானாலும் இன்று அந்தப் பெண்ணிடம் என் 'காதலை' திணித்துவிடுவது.
அன்றென்னவோ பஸ் சரியான நேரத்துக்கு வரவில்லை. பஸ் வராமல் போகப்போக இதயம் திக்திக்கென்று அடித்துக்கொள்வது எனக்கே கேட்கத்துவங்கியது. மூச்சை இழுத்து இழுத்து விட்டுக்கொண்டேன். தொலைவில் அவளின் தோழிகள் அவளைப் பார்ப்பதும், பின் என்னையும் பார்த்துவிட்டு தங்களுக்குள் சிரித்துக்கொள்வதுமாக இருந்தார்கள்.
'இத்தனை ரவுடிப் பசங்களுக்கு நடுவுல எப்படித்தான் எங்கிட்ட அந்தக் கார்டை தரப்போறியோ?' என்பது போல் இருந்தது. அதை ஒரு சவாலாக எடுத்துக்கொள்வதாக மனதுக்குள்ளேயே கறுவிக்கொண்டேன்.
பிறபாடு அவள் தோழிகளுள் ஒருத்தி தன் பையை என் மானசீக 'காதலி'யிடம் தந்துவிட்டு, என்னை நோக்கி வந்தாள்.
"ஐய்யய்யோ, நான் ஒங்களைப்பாக்கலீங்க.. தப்பாயிட்டுது... ஒங்க தோழியைத்தான்............" என்று மனதுக்குள் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே என்னைக் கடந்து என் பின்னால் சென்றாள். நான் திரும்பிப் பார்த்தபோது அங்கே ஒரு பெட்டிக்கடை இருந்தது. பொட்டு, தோடுகள், லிப்ஸ்டிக், சின்ன கண்ணாடிகள், சீப்பு, ரோஸ் பவுடர் , ஃபேஸ் கிரீம் முதலான மேக்கப் ஐட்டங்கள் இருந்தன.
பின் குறிப்பு: என் பள்ளிக்கால கதை என்று தலைப்பிட்டால் உங்களில் யார் வாசிக்கப்போகிறீர்கள்? யாரும் வாசிக்கப்போவதில்லை. அதனால், எப்படி வாசிக்க வைப்பது என்று யோசித்ததில் கிடைத்த ஐடியா தான் இந்தத் தலைப்பு. ஐ அம் வெரி சாரி. ஹிஹிஹி....
இன்று குடும்பங்கள் சிதைவுண்டு ஆளுக்கொரு திசையில் சென்றுகொண்டிருக்கின்றன. கணவன்-மனைவி இருவருக்குமே தங்கள் குடும்பங்களின் மீது இருக்கும் நம்பிக்கையைவிட, தாங்கள் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் வேலை மீது இருக்கும் நம்பிக்கை அதிகமாக இருக்கிறது. இந்த நிலைப்பாடு தான் இங்கே பிரச்சனைகளை பல்வேறு கோணங்களில் திருப்பி விடுகிறது.
நான் வேலை பார்க்கும் அலுவலகத்தில் மதிய உணவை ஒரு குழு 8 டாலர் விலையில் அலுவலகத்துக்கே சப்ளை செய்கிறார்கள். அவர்கள் வைத்திருக்கும் வாட்ஸாப் குழுவில் இணைத்து கொள்ள வேண்டும். நமக்கு உணவு தேவை என்றால் 11 மணிக்கு முன்பாக, அதில் சொல்லிவிடவேண்டும். ஒரு பெண் தினம் தினம் மூன்று வாங்குகிறார். ஒன்று மதியத்துக்கு. மற்ற இரண்டு இரவுக்கு, அவரது கணவனுக்கும் சேர்த்து. அதற்காகப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் வேலையை விட வேண்டும் என்று சொல்லவில்லை. ஹோட்டல் சாப்பாடு என்றோ ஒரு நாள் என்றால் பரவாயில்லை. தினம் என்றால் நாம் யோசிக்க வேண்டும். சம்பாதித்துச் சேர்த்த பணத்தையெல்லாம் மருத்துவமனையில் தருவதற்கு எதற்கு சம்பாத்தியம் என்பது என் கேள்விகளுள் ஒன்று.
ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் தெருவில் இறங்கிப் போராடும் நிலைக்கு தள்ளியிருக்கிறது இந்த swiggy நிறுவனம். பார்க்கப்போனால் இது இன்று-நேற்று பிரச்சனை அல்ல. ஒரு காலத்தில் (சுமார் பத்தாண்டுகளுக்கு முன்) ஏகப்பட்ட பேரை வேலைக்கு எடுத்தது வங்கிகள். கொடுக்கப்பட்ட லோன்களுக்கான வட்டியை வாடிக்கையாளரின் வீட்டுக்கே சென்று பெற்று வங்கிக்கு வரவு வைப்பது தான் வேலை. அதிலாவது Basic Pay என்று ஒன்று இருந்தது. முடிக்கும் லோன் அளவுக்கு ஏற்ப incentives பெற முடியும்.
இங்கே நம்மூர்க்காரர்களின் நிலைப்பாட்டைப் பற்றிச் சொல்வது பொருத்தமாக இருக்கும். நம்மூர்க்காரர்கள் செய்யும் 'தொழிலில்' ஒரு சாசுவதமான 'இடம்' (அதாவது மாதா மாதம், மாதச்செலவுகளுக்கான பணம்) வந்தவுடன் அக்கடா என்று இருந்துவிடுவார்கள். "அந்த வேலை போய்விட்டால் என்னாகும்?" என்ற முன்யோசனை துளியும் இருக்காது. வீட்டுக்கு கேபிள் கனெக்ஷன் இழுத்து பிக் பாஸ் பார்க்கத்துவங்கிவிடுவார்கள். இங்குதான் பிரச்சனை ஆரம்பிக்கிறேன் என்று எண்ணுகிறேன்.
இங்கே நாம் ஒரு வேலையில் இருந்தபடியே இன்னொரு வேலைக்கு விண்ணப்பிக்கும் போது கேட்கும் கேள்வியை swiggy ஊழியர்கள் ஸ்ட்ரைக் என்று கிளம்பும்போதுதான் கேட்கிறார்களோ. அதுவரை, காட்டிய இடத்திலெல்லாம் கையெழுத்து போட்டுவிட்டு இருந்திருக்கிறார்களோ என்று தோன்ற வைக்கிறது. தனியார் நிறுவன வேலைகளைப் பொறுத்தவரை எதுவும் நிரந்தரமில்லை. மூன்று ஆண்டுகள் முன்வரை அனில் அம்பானியின் ரிலையன்ஸ் திவாலாகும் என்று எந்த பொருளாதார நிபுணரும் கணித்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ஆனால், அந்த நிறுவனம் இன்று திவால் தான். அதை யாரும் மறுப்பதற்கில்லை.
Swiggy, zomato மட்டுமல்ல, எல்லா தனியார் பணியிடங்களும் நிரந்தரத்தன்மை இல்லாதவைகளே. ஆகையால், செய்யும் 'தொழிலில்' ஒரு சாசுவதமான 'இடம்' வந்துவிட்ட பிறகு, 'ஒருவேளை இந்த வேலை போனால் என்ன?' என்கிற கேள்விக்கான பதிலுக்காக ஒவ்வொருவரும் உழைக்க வேண்டும் என்பதைத்தான் ஆலோசனையாகத் தர வேண்டி இருக்கிறது.
Swiggy மீண்டும் தன் பழையை payout ஐ தர வேண்டும் என்று கோஷமிட்ட ஒருவர் தனக்கு இரண்டு பெண் பிள்ளைகள் இருப்பதாகச் சொன்னார். ஒரு குடும்பஸ்தனாக அவர் தனது கவலையை வெளிப்படுத்தியிருக்கும் அந்த வார்த்தைகள் உள்ளார்ந்த அர்த்தங்கள் வாய்ந்தவை. இது போன்ற சூழல்கள் யாருக்கும் நேர்ந்துவிடக்கூடாது தான்.
ஆனால் தீர்வை எங்கு வைப்பது?
Swiggy போன்ற நிறுவனங்கள் Strike செய்யும் போது ஊழியர்களுக்குச் சொல்லும் எகத்தாள பதில்களை, அந்த நிறுவனங்களின் அவர்கள் வந்து சேரும் முதல் நாளிலேயே 'நிலையற்ற வேலை', 'நிச்சயமற்ற ஊதியம்' போன்ற ரிஸ்குகளை, அவருக்குப் புரிந்த மொழியில் அவரை அமர வைத்து, சொன்னால் தான் என்ன? ஆனால் இங்கே தான் கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களின் கயமைத்தனம் வெளிப்படுகிறது.
அப்படிச்சொன்னால் எவனும் வரமாட்டான். ஆதலால் , அதற்கு sugar coated வார்த்தைகளை புழக்கத்தில் வைத்திருக்கிறார்கள். permanent position, contract position, delivery partner இப்படிப் பல பெயர்கள். ஊழியர்கள் தான் இவைகளைத் தெரிந்துவைத்துக்கொள்ள வேண்டும்.
சரி. குறைந்தபட்சம் இதுவாவது நடக்கலாம். ஊழியர் குறை தீர் மன்றங்கள், labor union போன்றவைகள் ஆறு மாதத்துக்கொருமுறை இதையெல்லாம் எல்லா ஊழியர்களுக்கும் தெரிவித்து விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தலாம். இது அரசாங்கத்தின் கடமை. எதையெதையோ செய்யும் அரசாங்கம் இதைச் செய்யலாம். எது எதற்கோ விளம்பரம் செய்யும் அரசாங்கம் இதழ்கும் விளம்பரம் செய்யலாம். ஆனால் அரசாங்க தொலைக்காட்சி தூங்கி வழிகிறது. தனியார் செய்தி நிறுவனங்கள் இதையெல்லாம் மறைக்கின்றன.
ஒரு நாட்டின் அரசாங்கமும், சமூகமும், மீடியாவும், தனியாரும் ஒட்டுமொத்தமாகச் சேர்ந்து பொது ஜனத்தின் மீது தன் கயமைத்தனத்தைக் காட்டிக்கொண்டிருக்கும் சூழலில் ஒரு தீர்வை முன்வைக்க வேண்டும் என்றால் அது வேறு வழியே இன்றி அந்த ஊழியர்களைப் பார்த்துத்தான் 'நீயாச்சும் இதை தெரிந்துவைத்துக்கொள்ளேன்' என்று கேட்க வேண்டி இருக்கிறது.
Literary Yard publishes one of my science fiction titled 'School Project'.
I thank the editorial board of Literary yard for choosing my prose for publishing in their magazine.
An excerpt from the fiction:
// ‘That the sperm of a man be putrefied by itself in a sealed cucurbit for forty days with the highest degree of putrefaction in a horse’s womb, or at least so long that it comes to life and moves, and stirs, which is easily observed. After this time, it will look somewhat like a man, but transparent, without a body. If, after this, it be fed wisely with the Arcanum of human blood, and be nourished for up to forty weeks, and be kept in the even heat of the horse’s womb, a living human child grows therefrom, with all its members like another child, which is born of a woman, but much smaller’
These were words of a German alchemist for creating a miniature of a human being semi-artificially. But, I was not born this way.//
Please click the below link to read the prose from the Magazine.
‘That the sperm of a man be putrefied by itself in a sealed cucurbit for forty days with the highest degree of putrefaction in a horse’s womb, or at least so long that it comes to life and moves, and stirs, which is easily observed. After this time, it will look somewhat like a man, but transparent, without a body. If, after this, it be fed wisely with the Arcanum of human blood, and be nourished for up to forty weeks, and be kept in the even heat of the horse’s womb, a living human child grows therefrom, with all its members like another child, which is born of a woman, but much smaller’
These were words of a German alchemist for creating a miniature of a human being semi-artificially. But, I was not born this way.
I still haven’t figured out how I was born exactly. All I knew was, a lab full of biologists, scientists, and researchers nurtured me.
Periodically I was taken to a room where there was a six-foot mirror. My height and weight were measured. A photographer used to take photos of mine. I was shocked the first time I saw myself in the mirror. I was just 15 centimeters when I was 15 years old.
The lab assistants monitored my health regularly. It was not like I was underfed. There were calculations, observations, and metrics behind my diet. Every day there awaited a special meal for me. It was prepared specifically for me. So I was under the impression that they took care of me well. I considered them as my friends and well-wishers even though we never shared even a single word. I often wondered how I deserved such love and affection. If not them, I thought, I must have been dead. I thought I lived by the love and affection of each one of them on me.
Yet, I was just 15 centimeters. For a long time, I didn’t have any clue what was going on in that laboratory dungeon. I thought there was some problem within me, and they were trying hard to fix me up.
Initially, I thought I was 15 centimeters because I was 15 years old. But, one of the biologists was 180 centimeters tall but was only 34 years old. I came to know that when they celebrated his 34th birthday at a corner of the laboratory. I became very confused. I could not ask anyone not only because I was too small but also because I was dumb.
Later, I realized, there was something wrong with the diet they fed me. But I didn’t have a choice. If I were to be alive, I had to take whatever they gave me. It was not like I didn’t have the right to shout or protest. Even if I wanted to shout, I could not.
I lacked several things. My head was bald due to stunted hair growth. My muscle mass was less and hence was weak. My skin was always dry and thin. My hands and feet became cold often. I suffered from poor appetite. I suffered sleepiness for the most part of the day. I became infected quite easily. So I was always under some medications.
Initially, I only felt numbness on some parts of my body for only a few hours. I became panicked when the hours grew to days. Whenever the numbness persisted, one of the laboratory assistants gave me a drug. It restored the body part’s functions. But the restoration was only a temporary fix. When they fixed one part, I would develop a problem somewhere else. Then their focus got shifted to the new one, and this continued like a chain. Some of the others too took medicines at times. But not as frequently as I did.
Appearance-wise, I had everything that an average human being had. The only difference was, I was too small. This gave me a hint of what they were doing in the laboratory. They were researching on creating a human miniature, and I was their proud creation. While I was becoming paralytic very slowly, they debated over who deserved the creational credit over me.
One day, I was taken to the observation room as part of the routine process. There, when the photo session was going on, one of my fingers in my right hand fell on the floor. The surprising part was, I didn’t feel pain at all. It was as if a fingernail fell off by itself. I wondered how a finger could fall off all of a sudden.
The whole laboratory panicked immediately. An Ortho surgeon arrived immediately to fix my amputated finger. He, after careful examination, complained that my bones were very weak for surgery.
A Neuro surgeon’s observation threatened everyone, including me. He complained that any more sedation could cause a permanent collapse of my brain.
Somehow I learned their idea. An average adult, when in rest, inhaled and exhaled about 7 or 8 liters of air per minute. That totaled about 11,000 liters of air per day. Inhaled air is about 20-percent oxygen. All this was attributed to the size of the human being. The idea was, lesser the size, lesser the consumption of oxygen and other resources. So researchers in the lab were trying to create miniature version of humans.
But, with an amputated finger, I realized, I quickly became an obstacle in their research. They continued to feed me as usual, but there were no calculations or metrics. In fact, I even got milk and bread on a couple of meals. I never used to get them before.
From many things, I inferred that their science had not attained the needed maturity to fix my finger instantly. They didn’t want to quit their project. They couldn’t give up on their project. So, they gave up on me. The Laboratory could not have held me back anymore. I was of no purpose to them anymore. They only had limited space for test subjects.
Then I was packaged inside a freezer box and was sold to Khalid. For the love and affection that I believed they all collectively had on me, I wondered why none of them didn’t come to send me off. Perhaps they might have felt bad to face me, or Khalid’s men might not have given a chance to them. These were my thoughts. I didn’t want to believe I didn’t matter to them at all.
To tell about Khalid, he ran a stationery store that sold student projects. Khalid didn’t buy everything that the laboratory sold. He had a specific taste. His taste bent based on his business. He did all the work that a school or a college student was supposed to do for their project work. He maintained a warehouse for this purpose and employed a few technicians to do the jobs he assigned them. Those jobs mostly involved checking the purchased goods for their intended purpose, cataloging finished products, troubleshooting issues in the spare parts, and tuning them to perfection.
Khalid had all of his projects listed on his website online. Anyone looking to buy a project could look up using keywords in his site. If there was a matching project, an order could be placed online. His website inventory showed as many as six hundred such projects.
At Khalid’s warehouse, two technicians thoroughly examined me. They didn’t miss to notice the amputation in my right hand. I wondered what they could do about it when a team of scientists has already given up. To my surprise and shock, they amputated the same finger on my left hand. The idea was to have an even number of fingers on both hands so that I appeared flawless. For them, it was easier than trying to fix me up.
Then the technicians gave me a seed and asked me to swallow it. I did as they told. I lost consciousness soon after. When I woke up, I was pinned to cardboard and held in the showcase. At first, I thought the technicians had me tied to a tree. On close examination of my own body parts, I realized I was wrong. Part of my body had developed trunk and branches and spurted out leaves. By then, I was a half-human and half plant. Half of my body felt like wood, and I was up for sale. I wondered what he might have named me.
Wireless receiver and transmitter for power, energy producer and an interface to fit it to replace human stomach, External memory to the human brain were some of the other products in my vicinity in the store. I was glad I became a part of some of the Hitech projects in the store. Some of those projects seemed to have been in the store for quite a long time. I was afraid if I might end up in the store for too long.
Luckily I didn’t have to spend much time at the store. A boy came to the store with his father.
“Hi, I am Peter. This is my son.” Peter said.
“I got you, Peter. We have your order with us for a creative bonsai. Correct?” Khalid said.
“Yes.”
“It should be alive. Correct?”
“Yes. Alive.”
“I have a piece fitting for you.”
Khalid then took me from the showcase and placed me on the glass table between them.
“Wow! Bonsai of a hybrid! That’s very creative.” Peter asked in surprise.
The technician who cut my finger came and inserted a machine that had bevel and shaft peeking at its front. The machine had a small display. He tilted it so that the screen was in sight to Peter and Eric.
“As you can see, the hybrid piece shows both plant and animal metabolism,” Khalid said.
Peter nodded his head in agreement. Then the technician pulled the machine off from me.
Eric was staring at me with interest and slight fear. I was sure I certainly amused him. Who wouldn’t be amused at such a sight? After all, I was a brand new concept in town for all school goers. The world could have seen a Bonsai, but a hybrid bonsai? I now knew why Khalid bought me from the laboratory.
“How much?” Peter asked.
Eric hadn’t taken his eyes off of me.
“A thousand bucks.” Khalid said.
“Pricy”
“There are not many stores around selling what I have.”
That statement convinced Peter almost instantly.
“Can I pay through a credit card?”
“Works like a charm”
That was all. I was sold just like that.
Peter signed the papers for taking control over me from Khalid.
Peter and Eric took me to their home in their car. All the while, Eric was going over me in great detail. I felt embarrassed a bit initially, but then I got used to it. After all, he was a kid.
I found that it was easier to win over kids. I hoped I could get Eric to love me. All I wanted was to be loved.
At the same time, I could not express what was going on inside of me. It was like parts of me, one after the other went dysfunctional as time passed.
I lost muscular and nervous control of my right hand. The color of the skin turned tinted grey. But I knew, Eric and Peter might have taken it for hybrid effect.
I waved my left hand to draw Eric’s attention. My intention was to ask him to leave me. But he waved back at me and smiled as though it was a friendly gesture.
After some time, I began to feel numb around my foot. But the plant part of me held me upright. I knew it must have given them the impression that I was alive and healthy. I wondered if I was dying slowly.
I became a little uncertain about hinting him by waving my hand. I wondered what if Eric cut off my only functional hand to make me look even on both sides. With what happened to me in the past, there was no other way I could have taken it. Without moving my limbs, I could not keep the blood flow in my veins. I knew it was only going to worsen my situation.
Eric kept me locked inside the refrigerator before going to bed. The refrigerator only suffocated me. The next day, he had a science exhibition at his school. It was for that science exhibition he bought me. I began to feel colder inside. Chillness amplified the numbness I was experiencing. I became numb to feel anything. I could not breathe properly. I wondered how Eric and Peter thought I could survive inside the refrigerator.
I prayed to God to not give birth as bad as mine to anyone else. I wished I was the last to have lived a life like mine. I had no hopes of surviving until the next morning. I didn’t remember when my conscious slipped.
When Eric opened the door of the refrigerator the next morning, I was not dead yet. I could only consider it a miracle. I wondered how I was not dead yet. But I no longer felt any level of discomfort. It was funny to realize how human minds tend to give up so easily in life.
Eric took me in his hand. Peter took Eric in his car.
Soon, Peter’s car was on its way to Eric’s school. On the way, I glanced at the world outside through the window. All those passing trees and staring clouds appeared more beautiful than usual.
Those sights made me baffle more at fate and destiny. Within a few hours, I realized, my versions of fate and destiny changed twice. I wondered how a philosopher might have wanted me to take it. I wondered what might have suited best for me despite how a philosopher might have wanted me to take it.
At the science exhibition, I was the center of attraction. Many kids like Eric had brought several different projects. But none of them were as baffling as me.
Eric had kept me on a table and tagged me Human Bonsai. Bonsai was familiar with many on the floor. Human bonsai must have been new to most of them. Initially, a small group of spectators gathered around me. They were mostly from Eric’s close friend circle. As time passed, I began to attract the attention of more and more people. At one point, the entire crowd that had come for the exhibition was around me.
Several of Eric’s friends took photographs with me. It was like I became a celebrity overnight. I had never been an attention seeker. But the attention I got at Eric’s school science exhibition was overwhelming for me. I felt so much love and affection. Considering the caged life I was gifted with, in the past, it was like a heaven for me. I felt very fortunate to have ended up at Eric’s hands.
Suddenly, the participants and the organizers of the exhibition hustled. The gathering of so many students and teachers around me dispersed. I didn’t like that part though I could do nothing about it.
“Let us start our inspection with the one project that got the most attention for today,” said an elderly man. Everyone looked at me.
Someone who looked like a lab attendant approached me with a toolbox. It had an attached computer monitor. He took out a machine that resembled much like the machine I saw at Khalid’s store. Its other end was connected to the computer. He pushed the bevel gently in me. Then he began to talk to the computer using his keyboard.
“There is no sign of animal metabolism in this.” He announced after pulling the bevel out of me.
I was the first one to be surprised and shocked. Peter and Eric saw each other. I knew they would not talk much. I was something they bought from a store. They were supposed to have made me all by themselves to have the courage to face the school authorities.
“It is just a Bonsai” the lab attendant announced again.
Everyone stared at Eric. Eric had to say something now.
“If there was a problem with your project, you should have spoken to me first, Eric. After all, I am your teacher. I have to mark this an intended fraud.” an elderly looking man said.
“Phil, I didn’t intend to commit fraud. It was alive yesterday.” Eric said.
“He could be right. When the animal cell metabolism becomes too weak, the dominant cells override the weaker ones. For a hybrid to remain a hybrid, both the participant cell types should be strong enough to fight for their survival. It’s like both the cells are in a continuous fight for taking over the control of the body.When one type becomes weaker, the other type takes over the control.” the laboratory attendant said.
“Whatever it may be. Eric, you promised a human bonsai. But, we didn’t find animal metabolism in your project. This is a clear indication of fraud. Our school has a reputation. We value its position in the ranking system. We cannot let it go further down. We need to suspend you until further notice.” Phil said.
My world collapsed after hearing those words. I no longer cared what anyone spoke about after that. I understood what was happening to me. I was born as a human, and I turned into a plant. The diet and the supplements I took in the laboratory had killed my animal metabolism entirely. So what remained in me was just plant metabolism. But I was not born as a plant.
Disheartened Eric, grabbed me from the table and walked towards the gate. Once crossing the main gate, he dumped me in the junkyard and walked away. I waited for a few seconds hoping he might look back at me once. But I was disappointed. It was weird to know how people react when they found us no longer useful.
Why was I born in the first place? Hasn’t every living being a right to live in this world? Why was I forced to undergo such treatment in the laboratory? Who consented my participation? Why did I get such sudden, short-lived limelight? In this whole orchestration, which sides were fair and unfair?
I inhaled oxygen and exhaled carbon dioxide when I was born. But now I inhaled carbon dioxide and exhale oxygen in the dump yard. I might have to continue to do so for the rest of my life left to live as a bonsai tree. Having said this, what could have been the purpose of my life? What percentage of what purpose did I served in all my animal life? What percentage of what purpose left for me to pursue further? What this reversal of primary functions meant by the great grand design of the cosmos?
Questions bombarded me. I didn’t have answers to any of them. I was afraid if they were going to remain open questions and were going to haunt me for the rest of my life.
But I was finally happy to be free. All I wanted was an average life. Just like everyone else, I only wanted to dwell amongst people who loved me for what I was no matter how little in number they were. All I wanted was to be loved.
Now, I was no longer a human. I had not completely turned into a plant both by the body and by conscious. In fact, I was just in an intermediate state of being. It could have been fine had I got some love. After all, life was all about imperfections. No one got everything they deserved. I never longed for a perfect life. All I wanted was a few ounces of love with which I could see life beyond these imperfections.
பிப்ருவரி 2020ல் துவங்கி கடந்த ஆறு மாதங்களில் சுமார் 12 அறிபுனை சிறுகதைகள் வெளியாகியிருக்கின்றன. இவற்றில் மூன்று கதைகளுக்குக் கிடைத்த மேலும் சில பின்னூட்டங்களை இங்கே பகிர்வதில் மகிழ்கிறேன். இந்த பின்னூட்டங்களே ஆச்சர்யம் கொள்ள வைக்கின்றன.
அறிபுனைகள் எழுதுவது ஒரு சவாலென்றால், அதைச் சரியாகப்புரிந்துகொள்ளக்கூடியவர்கள் அதை வாசிப்பது இன்னொரு சவால். பரவலாக, அறிபுனை, மற்றும் கணிதபுனைவுகளை எடுத்த எடுப்பிலேயே தவறான கோணத்தில் அணுகி, புரியாமல் விலகிச்செல்பவர்களே தமிழில் அதிகம். இந்தப் பின்னூட்டங்கள், தமிழில் சிக்கலான Astrophysics, மற்றும் அறிவியலின் அடிப்படைகளில் நல்ல புரிதல் கொண்டவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகமாகியிருப்பதையே காட்டுவதாக எடுத்துக்கொள்கிறேன்.
வேட்டை சமூகமாக இருந்தபோது மதங்கள் ஆழ வேரூன்றி இருந்தன. ஏனெனில் பல கேள்விகளுக்கு நமக்கு பதில் தெரியவில்லை. ஆக, தெரியாதவைகளையும், புரியாதவைகளையும் விளக்க மதங்கள் தேவைப்பட்டன. அறிவியல் மூலம் நாம் உலகை உணர்ந்துகொள்ள உணர்ந்து கொள்ள, மத நம்பிக்கைகள் மீதான பிடிமானம் மெல்ல மெல்ல விலகியது.
"மதங்களால் பிரித்தாண்டு நான் 'ஆட்சி அதிகாரம்' செலுத்த முடியும்" என்பது போல் ஒரு மடத்தனம் வேறு இருக்க முடியாது. இது, பிரபஞ்ச இயக்கத்தை மிக மிகக் குறைவாக மதிப்பிடுபவர்களின் மடத்தனமான நம்பிக்கைகள். பிரபஞ்ச விதிகள் நம் கற்பனைக்கும் எட்டாதவை. இந்த பிரபஞ்சத்தில் எங்கும் ஆட்சி அதிகாரம் செலுத்தும் உரிமை, பிரபஞ்ச விதிகளுக்கு மட்டும் தான் இருக்கிறது. இதுதான் பேருண்மை. இதை உணராதவன் ஒரு நாட்டுக்கே தலைவனானாலும் அவன் முட்டாள் தான்.
ஆக, நான் புரிந்துகொள்வது இதைத்தான். புரியாமைகளும், தெரியாமைகளும் தான் மதமாகிறது. 'அறிந்து'விட்டால், மதம் தேவையில்லை. உங்களுக்கு மதம் தேவைப்படுகிறது என்றால் அதன் பொருள்: உங்களுக்கு நிறைய கேள்விகள் இருக்கிறது. ஆனால், அவைகளுக்கு உங்களிடம் பதில்களில்லை. ஆனால், துரதிருஷ்டம் என்னவென்றால், பதில்கள் வேறெங்கும் இல்லை. அவைகள் உங்களிடம் தான் இருக்கிறது.
நீங்கள் உங்களுக்குள் தேடுவதில் தான் இருக்கிறது. அதை நீங்கள் செய்யாதவரை, உங்களுக்கு மதங்கள் எக்காலமும் தேவைப்படத்தான் போகின்றன.
'அறிய' விரும்புகிறேன். நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நீங்கள் கேட்கின் என் பதில் இதுதான்.
ஆகஸ்ட் 2020 வாசகசாலை இதழில் வெளியான எனது 'அவன்' சிறுகதையிலிருந்து.....
//“அவன் கண்விழிச்ச தினம், ஒரு பிரத்தியேகமான தினம். அது புரியணும்னா, உங்களுக்கு இப்ப நான் சொல்லப்போறது புரியணும். இப்ப வருஷம் 2061. ஹாலீஸ் காமெட் (Halley’s comet) ஒவ்வொரு 75 வருஷத்துக்கு ஒரு முறை பூமியை அண்மிக்கும். கடைசியா அது அண்மிச்சது 1986ல். அது அண்மிக்கிறப்போ பூமியோட விசைகள்ல ஒரு மாற்றம் வருது. அதை ரொம்ப நுணுக்கமா உணர்கிற தன்மை அவனோட மரபணுவுல பதிஞ்சிருக்கு. அவன் நீள் உறக்கத்துல இருந்தா, வருஷம் கடந்துபோகுறது தெரியாது. ஆனா, ஹாலீஸ் காமெட் பூமியை அண்மிக்கிற நேரம், அவனோட மரபணுவுல எங்கயோ பதிஞ்சிருக்கு. அதாவது, ஹாலீஸ் காமெட் எப்போல்லாம் பூமிக்கு வருதோ, அப்போல்லாம் அவன் தானாவே எழுந்துக்குவான். அப்போதெல்லாம் தனக்கு ஒரு வயசு ஏறிட்டதா குறிச்சிக்கிறான். அவனைக் கண்டெடுத்தப்போ அவன் கழுத்துல இருந்த செயின்ல எழுபத்தி நாலு கோடுகள் இருந்ததா சொன்னார் சதாசிவம். அப்படீன்னா, எழுபத்தி நாலு ஹாலீஸ் காமெட் வருகைன்னு அர்த்தம். அவன் சுமாரா ஒரு ஐயாயிரம் வருஷத்துக்காவது இந்தப் பூமியில உறக்கநிலையில இருந்திருக்கணும்.//
எனது சிறுகதையைத் தேர்வு செய்து வெளியிட்ட வாசகசாலை இதழ் ஆசிரியர் குழுவுக்கு எனது நன்றிகளை உரித்தாக்குகிறேன்.
வாசகசாலை இதழில் எனது சிறுகதையை வாசிக்க பின் சுட்டியை சொடுக்கவும்.
TamilNadu State Award Recipient (2020),
Zero Degree Award Recipient (2022),
Distinguished Alumni Award Recipient (2023),
Computer Engineer,
Science Fiction Writer
