என் ஆக்கங்கள் மீதான விமர்சனங்கள்

பிரபஞ்சத்தின் தினசரி டி.என்.ஏ குறிப்புகள்

Friday, 27 March 2020

Orphan - published at Readomania

Glad to let you all know that Readomania has published one of my recent science fiction work. I thank the editorial board of Readomania for offering my work a home with an editorial notes: 

"The future of the planet is precariously hinged on nature's ability to keep up with human exploitation and destruction. Ever wondered how agro-human hybrids would look and fare like?"

Click the below link to read the prose in Readomania site.


Orphan

When I was given my slot, I was told, I would be gone soon. This was 6 consignments before. My slot was numbered 10 and I knew, every consignment had 500 new items. The last consignment that filled the stock room came a week ago.

‘Stock Number 5032 and group ID 5032, requesting the buyer to come to the counter for payment…’ A computer-generated female voice announced through speakers.

An elderly looking man stood up from the customers' lounge and walked towards the counter. People with enough wealth, held a reasonable social rank and had acquaintance with people in power could only be as less spoiled as him by looks. Minutes later I saw him going through the payment process by swiping the card he held in his right hand.

I knew the guy labelled item 5032. He could be item 5032 to the store but to me, he was Adrien. At the store, his legs were trunks and trunks were legs, his hands were branches and branches were hands, his head was a round beautiful flower and that flower had two brown eyes. I have seen his brown eyes before but in the store in the backdrop of those beautiful petals, they looked like humming bees.

Back in the camp, Adrien was 10 months old. His father was Bob and his mother was Lucy. Adrien had an elder brother Browny, who was 10 years old. All of us stayed in the same camp. We all suffered from the same hunger, sleepless nights, zero privacy, and insect bites.

I was the only child to my parents and I had lost both of them in a civil war that broke out when I was 5 years old. I grew up in an orphanage. Post the last war that ruined the entire planet, the able ones flew to other planets while others were retained in the camps.

There was a shortage of food, medical, and water supplies in the camp. People were in dire need of supplies and were willing to do anything to get a gallon of pure drinking water or just wheat bread. Some people saw it as an opportunity. They somehow managed to bring supplies by risking their lives. They were seen as heroes. People gradually became dependent on those who brought supplies which were usually food, water, drugs, and medicines well past their expiry date. This eventually led to the rise of numerous small gangs who fought against each other for establishing control over the camp. People belonging to one gang were restricted from interacting with people of other gangs.

At the camp, Browny and Adrien were the only ones I was acquainted with as we all came under one gang. We used to play together. I never thought about the hidden mistake I committed by doing so. They were, technically, by blood of the same family. Even though I was considered one among them, technically, by blood I was an orphan. This was one significant difference but it didn’t strike me then.

Sector 12 was nearby to the camp where we stayed. It had ruins of the war ranging from tanks to fighter jets, shells to unexploded bombs. The tanks and jets were not functional but some of them were structurally intact up to 70%. So we used to frequent them. I used to be the pilot when Browny was co-pilot and Adrien was our passenger. In those ruins, we saw ourselves as captains and the last survivors fighting to regain control of our imaginary galaxy. It was fun. No doubt about it.

Camp life, on the other hand, was hard. It was not getting enough supplies. Much of the earth’s atmosphere was polluted by war and overconsumption of natural resources. At one point, nature had turned its back at all of us. Initially, rationing was introduced and as days passed, even that turned insufficient.

“This one is a piece we are holding for a long time now,” the salesman Andrew’s words brought me back to the reality.

“So long! What is wrong with this one?” the customer asked.

“Honestly speaking, this piece is absolutely awesome. But there is no group ID for this,” Andrew said.

I looked up at the customer. He was all thoughtful as he took time and glanced all over me. “That’s a problem. No one these days has the luxury of space for just a single item,” he said before moving on to the next piece.

My survival was dependent on a buyer expressing interest in me. If none picked me, I was to be scrapped or broken into pieces and buried or burnt.

“Will I be gone soon?”

Paul’s question interrupted me. He was item number 5036.

“I was told, you have been here since the first consignment,” he said. “So, I guess you have a fair idea, who would take how long,” he added further.

I saw him in his eyes. He was erected on a pot. In the camp, Paul was a five-foot man with manly looks and straight long hair. He belonged to the same gang as I was. But, in the store, his legs were trunk and his trunk were legs, his hands were branches and his branches were hands. His straight long hair was nothing more than mere husk surrounding the stony layer of a coconut.

“Do you know your group ID?” I asked him.

“Yes. 5036”

Paul was one of the few handsome inmates in the camp. All I knew was, he survived with his father and mother in the camp. So I was sure he was not an orphan like me. I looked around him. I didn’t see item number 5037 and 5038. With the group ID attached to his item number, I assumed Paul’s parents were not brought to the store.
“If you are with a group ID, you would be gone soon. Don’t worry,” I assured. Paul didn’t say anything. There was a momentary pause.

“You should have married someone in the camp,” he said.

I didn’t say anything. As long as I was in the camp, it never struck me. Actually, he was correct. Had I married someone in the camp and raised a kid, by now, I could have got a group ID.

When nature gave up on all of us, it didn’t come as a complete surprise. But when it happened, war and pollution worsened the situation. There was no food, no fresh pure water to drink and no fresh oxygen to inhale. The soil was poisoned due to pesticides, intensive farming, chemical agents, microplastics, ammunitions, electronic wastes and so on. People in the camp were starving to death. If not dead, they succumbed to diseases and sickness easily.

That was when IK seeds were given to everyone in the camp. Everyone chose to take it even though there was no pressure to taking it. Not all were given the same type of seed. Seeds were chosen based on so many other factors. People who were in a family were given first preference. Rumours said that decorative ornamental seeds were picked in high priority. So, by the time it was my turn, all the ‘good’ seeds were gone. I was given one from the leftovers. Shortly after me, the seeds ran out in stock. This caused several to die in the camp.

The idea behind the seeds was to directly extract food from the light source, sun. With the advent of IK seeds, we were told that scarcity of quality food and drinking water would no longer be a problem in the camp. The IK seeds fused animal cells with plant cells. It gave us all, chloroplast, with which we no longer had to worry about food for survival. In fact, the seeds amplified the overall immunity of the hybrids multifold. This took off the need for medicines and thereby lessened the dependency on the gang leaders in the camp. Though the gang leaders didn’t welcome the seeds in the beginning, succumbing to the shortage of supplies, they finally yielded themselves to the seeds.

But the seeds gave us all trunks, branches, and leaves and turned us all into plants and trees. Children were turned into plants while grown-up adults were turned into trees. Once turned into a plant or a tree, we were called ‘hybrids’. Once taken an IK seed, plant life sprouted from the skin, flowers literally bloomed from the self-inflicted scars. It was an amusing sight to see a decorative plant exhibiting the abilities of a human being or a human being exhibiting the abilities of a plant. In their garden every day, who would not want to see flowers sprouting out from the tip of a girl's finger, real grapes in place of human eyes and strawberry plants sprouting from the juicy lips of women? Real human fingers became aerial prop roots which later matured into the thick, woody trunk and became indistinguishable from the primary trunk like how it did in a banyan tree.

Then the thing about a group came into the picture.

Depending upon the genetic orientation, people who belonged to the same family, tend to develop similar beauty features post-IK seeds intake. This favoured them at the store. Customers who wanted to decorate their homes with plants preferred hybrids of similar genetic orientation and this favoured hybrids from the same family. They were identified as ‘groups’ and were given a group ID. Because I was an orphan, I didn’t have a group ID.

‘Stock Number 5036 and group ID 5036, requesting the buyer to come to the counter for payment…’

Followed by the announcement on the speakers, Paul was moved from his slot. Paul wished me good luck before leaving. Honestly, that only irritated me. I have had several such wishes and yet, none truly worked.

The problem with this at my end was short term connections. Every consignment deployed new hybrids at the store but I didn’t get to stay longer with those new hybrids. Short term connections never led to any kind of emotional bonding with the other hybrid. The other problem was a preconceived idea. At one point, my overstay in the store by itself became a valid reason for customers to not go for me. After the first consignment, new hybrids somehow began to think, I was never going to leave the store.

At the store, I even cultivated a habit to measure the depth of preconceived ideas the other hybrids had about me. It was, counting the number of words a hybrid shared with me. As long as Paul was around, he had shared 38 words with me but he had shared 532 words with the hybrid to his left. Whenever I recalled my short conversations with other hybrids, I realised that the number of words they shared with me was always far lesser when compared to the words they shared with other hybrids. I could be wrong on this calculation part. Not just the counting but the idea itself could be wrong. But I was sure, I was not treated by other hybrids in a healthy manner.

As time passed, the other hybrids became threats to me rather than opportunities. Whenever I was extended an offer to join them in a conversational dance, I was sure my voice would be muffled and choked and I might be asked to repeat every sentence of mine. On the other hand, silence gave me comfort, free of judgment and a temporary escape. But I ended up blaming myself for not being a participant in the happenings around, for keeping myself away from getting involved with mates. Though I realised, the fear was irrational, I rationalised it by starting to believe I no longer cared for others but deep inside, I knew, I did.

At one point, I didn't want other hybrids to claw at the edges of my existence, to fracture my silence and to recognise me. This whole thing felt shameful and alarming and over time, these feelings radiated outward making me seek more isolation. It left me estranged. To break it, I was to defeat whatever made me build these in the first place but the challenge was, I was clueless what were they.

I dreamed of self-containment and invisibility. I wanted to be anonymous. I wanted to be a ghost gliding through the crowds stealthily with no body and no shadow so that I left no footprints. That way, I thought, I could conceal myself while extracting the best that a social gathering had to offer.

As long as nature supported humans, it was a common understanding that innocent loners were seven times more likely than the others to be wrongly convicted in a crime. I sincerely hoped that with the nature taking back the support it once rendered unconditionally, with mankind struggling to survive and almost driven to extinction, all these discriminations would become utterly meaningless. But inside the store, I saw the same discrimination emerging in a different colour and shade.

“This one is a piece we are holding for a long time now.” I recognized that phrase as I have heard it so many times before and quickly realised that Andrew had almost memorised it. He brought a customer with him.

“Daniel, this one is, I think, what you are looking for,” Andrew said as Daniel carefully ran his eyes all over me.

I knew what awaited me.

“I will take it,” Daniel said.

I was surprised and shocked. Andrew’s face glittered like a thousand-watt bulb. I was sure, he was going to receive a double allowance.

‘Stock Number 10 and group ID 0, requesting the buyer to come to the counter for payment….’

I heard the announcement shortly after. It was a phrase I longed to hear from the day I came to the store in the first consignment. I looked all around in pride. Finally, someone got the needed guts and inspiration to think out of the box and gone past the monotonous average perceptions shared by most others in the store. I felt deeply honoured. I was unable to express my gratitude. Other hybrids stared at me in surprise. It looked as if, none of the hybrids expected it. Amidst the surprised and shocked gestures of so many hybrids, I was taken to the delivery port, wrapped around in a velvet cloth and was put into a wooden box.
I wanted to give all I could to Daniel.

After what appeared to be a long three-hour journey, I was finally unloaded at the recess of a reasonably big home in New Delhi, India. The backyard was not that big but I figured, it had enough space to hold me. I was erected at a corner of the backyard. I pressed my foot firmly on the ground and spread my limbs.
I liked the home’s backyard. It was clean and tidy. In the wide 745 square feet backyard, there was only one hybrid. I realised I had never seen him in the camp. But he looked like he could be a war veteran. I could make that out because he was erected on one trunk instead of two. I presumed, before turning into a hybrid, he must have survived with one leg. I saw a lantern in the backyard. From its yellow flame, I inferred that the atmosphere was not that contaminated at Daniel’s home. To me, it was a surprise. I was under the impression that such less contaminated places no longer existed on the planet.

Even though I was among five hundred other hybrids and a bunch of men managing the store, I never felt valued. But here in the backyard of Daniel’s home, even though I was left alone with the company of just another sleeping hybrid, I felt contained, valued and visible. I thought I could be on my own without fear of being misjudged or misconceived or misunderstood at Daniel’s backyard.

Moments later, Daniel brought a wooden box using a portable hand truck. The box was tied to the truck using nylon ropes. Daniel undid the nylon ropes, separated the truck and kept it in the storeroom. I wondered if he would initiate a conversation with me or should I start up a conversation with him. After confronting myself for a few seconds, I chose to not disturb him and wait on him.

Daniel went inside his home through the back door. I wondered what could be inside the wooden box. The wooden box didn’t carry the sign of the store. That eliminated the possibility of a hybrid from the list of what could be expected from the box. I thought of several things but none of my guesses were conclusive considering the dimension of the box. Therefore, I thought to wait for Daniel to unveil it.

Daniel came back to the backyard with a toolbox. He took out a screwdriver and a hammer. He used both to unscrew the wooden box and opened it. It opened up to a wooden table. The four-legged wooden table sounded like an item of antique furniture. It had cabinets and drawers on either side. It had geometric embossed decoupage panels in metallic Facet finish and seven drawers on the working side with embedded vertical metal hardware. One side of the furniture was completely broken. He took a measuring tape and measured the side of the furniture that was damaged and noted the measurements in a piece of paper.

He then took an axe from the toolbox and walked towards me. It reminded me of the seed I was asked to take at the camp, consuming which I became a hybrid. At first, I was not sure what kind of seed was given to me. It was actually the antique furniture that helped me to recollect, it was an oak tree seed. By the time, it was all making sense to me, Daniel thrust his sharp axe on my shoulder. My right hand fell on the floor.

He took it to the wood cutting machine. I understood why he purchased me at the store. He needed oak wood to fix his antique table and among the five hundred hybrids, I was the only hybrid that was half human–half oak tree.


Thanks
@ Readomania


Monday, 23 March 2020

வதுவை - வாசிப்பு அனுபவம் - அருணா சுப்ரமணியன்

வதுவை  - வாசிப்பு அனுபவம் - அருணா சுப்ரமணியன் 


"வதுவை" குறுநாவல் குறித்தான எனது அனுபவத்தை இங்கு பதிவிடுகிறேன்.

திருமணத் தகவல் மையத்தில் புதிதாக வேலைக்கு சேரும் கதையின் நாயகன் அர்ஜுன் சந்திக்கும் மனிதர்கள், அவனது முதல் பணி அதன் மூலம் அவனுக்கு கிடைக்கும் அனுபவங்கள், காதல்,  இன்றைய காலக்கட்டத்தில் திருமணத்திற்கான எதிர்ப்பார்ப்புகள்  என்று விரியும் கதைக்களம். இதுவரையில் எங்கும் சொல்லப்படாத வித்தியாசமான கதைக்களம் என்பதில் எந்த ஐயப்பாடும் இல்லை. வழக்கமான கதைக்களங்களை தேர்வு செய்யாது முற்றிலும் புதிய, வேறுபட்ட கோணத்தில் இந்நாவல் படைக்கப்பட்டிருப்பது மிகவும் பாராட்டுக்குரியது.

தனது நேர்முகத்தேர்வில் "out of the box" பதில் ஒன்றைக் கூறி திருமணத் தகவல் மையத்தில் தனக்கொரு வேலையைத் தேடி கொள்ளும் அர்ஜுன் ஒரு ஆவலுடன் இந்த கதைக்குள் நம்மை ஈர்க்கிறான். தொடர்ந்து ஆணும் பெண்ணுமாய் நால்வர் சேர்ந்து வாழும் ஒரு வீட்டில் ஐந்தாவது நபராய் நுழையும் அர்ஜுன் மூலம் நமக்கு என்ன என்ன அனுபவங்கள் சொல்லப்பட இருக்கின்றன என்ற ஆவலை தூண்டுகிறது.



கதையின் நாயகன் அர்ஜுன் மூலம் விரிவான உளவியல் தர்க்கங்கள் கதையெங்கும் நம்முன் வைக்கப்படுகின்றன.  இந்த தர்க்கங்கள் நவீனம் என்ற போர்வையில் நாம் வழமையாக்கத் துடிக்கும் சில வாழ்க்கைமுறைகளை கேள்விக்குட்படுத்துகின்றன.  அர்ஜுன் மூலம் மட்டுமல்லாது கிருஷ்ணா மூலமும் இப்படியான கேள்விகள் நம்முன் வைக்கப்படுகின்றன. சராசரிக்கும் அதிகமாய் அநேகமாய் தகுதிகளை தன்னிடத்தில் வைத்திருக்கும் கிருஷ்ணா திருமணச்சந்தையில் புறக்கணிக்கப்படுவதன் காரணம் என்ன?    கிருஷ்ணாவை புறக்கணிக்கும் பெண்கள் தேர்வு செய்யும் ஆண்கள் யார்? அவர்களைக்  காட்டிலும் கிருஷ்ணா எந்த விதத்தில் தகுதி குறைவானவன் என்ற கேள்விகளுக்கு விடைகளை நாம் கண்டுகொண்டாலே இந்த நாவலின் நோக்கம் நமக்கு புலனாகும்.

ஆரம்ப காலகட்டங்களில் தனக்கான ஆண்மகனை பெண் தான் தேர்வு செய்தாள். வீரம், ஆள்பலம், விவேகம் என்று  பெண்ணால் தேர்வு செய்யப்பட்ட தகுதியுடைய  ஆண்கள் மூலம் அடுத்த  அடுத்த தலைமுறைகள் வலுவாக அமைந்தன.  இப்படியான தேர்வில் தகுதியில்லாத ஆண்கள் புறக்கணிக்கப்பட்டனர். இவ்வாறு  புறக்கணிக்கப்பட்ட ஆண்களுக்கும் பெண் கிடைக்கும் வழிமுறைகளைத் தான்  இடைப்பட்ட காலங்களில் குடும்பம் என்னும்  அமைப்பு செய்து கொண்டிருக்கின்றது. பெண்ணை அடக்கி தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்திருக்க மானுடம் கண்டுகொண்ட வழியிது.  ஆணுக்குப்பெண் நிகர் என்று பெருமை பேசிக்கொண்டிருக்கும் இந்த நவீன காலகட்டத்திலும் தன் துணையை தானே தேர்வு செய்யும் நிலை முற்றிலும் பெண்களிடம் இல்லை என்பது தான் உண்மை.  ஆனால் அப்படியான வாய்ப்பு கிடைக்கப்பெற்றிருக்கும் பெண்களும் அந்த வாய்ப்பை ஒரு நல்ல துணையை  தேர்வுசெய்ய பயன்படுத்துகிறார்களா என்பதே இந்த நாவல் முன்வைக்கும் கேள்வி.

சராசரிக்கும் அதிகமான தகுதிகளைகொண்டிருந்தும்  பல  பெண்களால் புறக்கணிக்கப்பட்ட கிருஷ்ணாவை  தனது தெளிவானபுரிதலில் தேர்ந்தெடுக்கும்  தனுஜா ஒரு மாடல். இத்தொழில் பெரும்பான்மை ஆண்களின் தேர்வாக  இருக்காது என்று அர்ஜுன் சொல்கையில் தகுதியுடைய ஆண் கிடைப்பின் என்னை மாற்றிக்கொள்ள தயாராக இருக்கிறேன் என்பதை ஒரு ஆய்வுக்குட்படுத்த மனம் விழைகிறது.  கதையின் முடிவில் தனது சம்பாத்தியங்களை கிருஷ்ணாவிடம் ஒப்படைத்து இனி மாடலிங் செய்வதில்லை வீட்டிலேயே இருக்கலாம் என்று நினைக்கிறன் என்று தனுஜா சொல்வது நெருடலாகிறது.
இதுவும் தனக்கு ஏற்றவளாய் பெண்ணை வடிவமைத்துக்கொள்ள ஆணினம் கட்டமைத்து வைத்திருக்கும் இன்னும் ஒரு வழிமுறை தானே  என்று என் பெண்மனம் கேள்வி எழுப்புவதை தவிர்க்க முடியவில்லை.

முடிவாக,  "வதுவை"  பல அடுக்குகளை கொண்டுள்ள இச்சமூகத்தை ஒரு கிராஸ் செக்ஷனல் ஸ்டடிக்கு உட்படுத்தி நம்முன் பல தரவுகளை வைத்துள்ளது. பெண்களின், பெண்களின் பெற்றோர்களின்  தேர்வுகளையும் கேள்விக்குட்படுத்தி நமக்குள் பல சிந்தனைகளை தூண்டிவிடுகின்றது. நாவலில் சிற்சில குறைபாடுகள் இருப்பினும் இக்கதையின் நோக்கம் ஒரு சிறந்த சமூகத்தை உருவாக்க நாம் என்ன செய்யலாம் என்ற  வழிக்காட்டுதலை முன்மொழிவது பாரட்டத்தக்கதொன்று.

-அருணா சுப்ரமணியன்

Tuesday, 17 March 2020

என் தாய் தமிழே....

தமிழே அமுதே!!!


என் தாய்
தமிழே....
மருத்துவம் காணும் முன்னே
முதல் மாத்திரை கண்டவள் நீ..
பிரபஞ்சக்கரும்பொருளின்
ஓசையிலுருக்கொண்டவள் நீ...
இசைக்கோர்வையாகவே
தரணியெங்கும் தவழ்பவள் நீ...
தசைச்சீர்த்தளையடிதொடையென
உறுப்புகள் கொண்டவள் நீ....
தண்பூ,  நறும்பூவென
நித்தமும் பூப்பவள் நீ...
உறுப்புகளும் பூக்களுமென முதல்
  வேளாண் மனித கலப்பினம் சொன்னவள் நீ...


நீயே உனக்குள் ஓர் அறிபுனை,
விருப்பமுடன் சம்மதிக்கிறேன் வந்தாட்கொள் எனை....


தேர்த்துகளும், பூரியமும்
நின் விட்டத்தைத் சொல்லும்...
இவ்விரண்டையும் தேடியந்திரம் மட்டுமறிவது
நாம் விட்டதைச் சொல்லும்....


பையென்னும் மாறிலி உலகுக்கு...
எங்களுக்கோ அது என்றோ வெறும் சக்கரக்கணக்கு...
வரிசைமாற்றச்சேர்க்கை உலகுக்கு...
நின் உயிர்மெய் எங்களுக்கு...
பொருளறவிம்பம் தொகுக்க ஈரடி போதுமுனக்கு...
கற்று கரையேற ஆயுள் வேண்டுமெனக்கு....


எழுத்தெண்ணிக்கையிலொரு அரை பகாவெண் நீ...
அர்த்தங்களில் கரை கொள்ளா கடல் நீ...
இசையின் மரபணு நீ...
அம்மரபணுவின் இரு இழைகளிலும் நீ....
ஒலிப்பியலில் ஒலிப்பவள் நீ...
ஒலிப்பியல்வழி ஞான ஒளி தருபவள் நீ....

Friday, 13 March 2020

விநோதன் - சிறுகதை

என் 'விநோதன்' என்ற தலைப்பிலான இச்சிறுகதையை வெளியிட்ட உயிர்மை இணைய இதழுக்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்...
http://www.uyirmmai.com/uyirosai/Contentdetails.aspx?cid=2665


விநோதன் - சிறுகதை


அவன் இயல்பில் அப்படி நிற்பவன் அல்ல. ஆனால் அன்று நின்றிருந்தான், நடுத்தெருவில். இடது புறம் ஒரு சைக்கிள்காரரும், வலதுபுறம் ஒரு மொபெட்காரரும் கடந்து செல்கையில் இவனை வினோதமாக பார்த்துச்செல்கின்றனர். ஆனால், அதைப் பற்றிய பிரங்ஞை இல்லாமல் அவன் பார்வைக்கு தெரிந்த சில நொடிக்காட்சிகள் அப்படியே நின்று விட்டன. தெருவில் சென்றுகொண்டிருந்த ஏனையோர் அவனை வினோதமாய் பார்த்திருக்க, அவனது பார்வையோ எங்கோ நிலைகுத்தியிருந்தது. கோடு போட்ட அரைகை சட்டையும், கறுப்பு நிற கால்சட்டையும் மறைத்திருந்த அவன் உடலில் எந்த வித அசைவும் இன்றி சிலையாய் நின்றிருந்தான்.

அவன் பார்வை சிறையெடுத்த காட்சியில், அவனே கைதியாகிடும் படிக்கு தோன்றிய‌து , அவள் மட்டும்தான். அவள் லாவண்யா. சிகப்பு நிற சல்வாரில், தலை நிறைய மல்லிப்பூவுடன், நிலம் பார்த்தபடி, நடந்து சென்றுகொண்டிருந்தாள். அவளைத்தவிர சுற்றி இருந்த அத்தனையும், விலக எத்தனிக்கும் பனிமூட்டம் போலவே பதியும் அவன் நினைவுகளில். அவளுடன் யாரும் இல்லை. தனியே தான் நடந்து கொண்டிருந்தாள். மிக வேகமாயும் இல்லாமல், மிக மெதுவாகவும் இல்லாமல், நிதானமாக, அவளைத் தாங்கும் நிலம் கூட அவள் இருப்பை உணர்ந்திருக்குமா என்று சந்தேகம் கொள்ளும் விதத்துக்கு நடந்திருந்தாள். எல்லாம் சில நொடிப்பொழுதுகள் தான்.

எங்கிருந்தோ அவனைத் தாண்டி கடந்து போன ஒரு கனரக‌ வாகனம் அவன் பார்வை கோணத்தை கத்தரித்துச் செல்ல, துண்டாகிப் போன மறுபாதியில் அவள் எங்கோ மறைந்துவிட்டிருந்தாள். அவள் பார்வையில் பட்ட அதிர்ச்சியினின்று மீள்வதற்குள்ளாக, சட்டென அவள், கண்களை விட்டு அகன்றதை ஜீரணிக்க முடியாமல், அனிச்சையாக அவளை தேடத்தொடங்கியிருந்தான். அவ‌ள் நின்றிருந்த‌ இட‌த்தில், இருள் சூழ பூட்டிக் கிடந்த வீட்டின் முன், அக்கம்பக்கத்திலிருந்த கடைகளில், இந்தப்புறம், அந்தப்புறம் என எந்தப்புறம் நோக்கினும் அவளைக் காண‌வில்லை.

நடுக்கடலில் தத்தளிக்கையில், தூரத்தே தெரிந்து, உயிர் பிழைப்பதற்கான நம்பிக்கையூட்டி பின் அப்படியே பார்வையினின்று மறைந்து போன கப்பலைப் போல உணர்ந்தான். அவனை விட மூன்று வயது மூத்தவளிடம் தனக்கு ஏன் இந்த மாதிரியான ஒரு உணர்வு என்று அந்த நேரம் அவனுக்கு தோன்றினாலும், 'இப்படித்தான் கடந்த நான்கு வருடமாய் தோன்றுகிறது, ஆனாலும் இது மாறுவதற்கில்லை, மாறுவதும் பிடித்தமில்லை' என்பதாக அவனுக்கு தோன்றியது வழக்கம்போல்.

மனத்திற்கு எது சாசுவதம் என்பது பல சமயங்களில் ஒரு முரணின் பிம்பமாகவே இருக்கின்றது. அவனுக்கு அவள் பிடித்தம். இத்தனைக்கும் இந்த நான்கு வருடங்களில் எதிர்வீடாக இருந்தபோதிலும் அவளுடன் அவன் பேசியது இல்லை. பேசவென்று அவன் முயன்றதில்லை. அவள் மேல் அவன் காதல் வயப்பட்டிருக்கவில்லை. தோழி என்றழைத்திட அவளுடன் பேசியுமிருக்கவில்லை. வலியப் போய் அறிமுகப்படுத்திக்கொள்ளவோ, பேசவோ காரணங்களில்லை. வலுக்கட்டாயமாய்க் ஒரு உறவை வளர்த்து அதற்கு காதல் என்று பெயரிட்டு உலவ அவனுக்குத் தேவைகள் இருக்கவில்லை. ஆனால் அவளைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க பிடிக்கிறது. அதில் ஏதோ இருக்கிறது. மனம் லேசானது மாதிரி, வர வேண்டிய இடத்துக்கு வந்தாயிற்று என்பது போல. பூர்வ ஜென்ம பந்தமாக இருக்குமோ என்று கூட அவ்வப்போது யோசித்திருக்கிறான்.

அவளைப் பார்க்கும் போது ஒரு அமைதி கலந்த சாசுவதம் மனதில் பரவுகிறது. அந்த நேரம் அது போதும். எந்த பேச்சும் வேண்டாம். பேசி என்னாகப்போகிறது. இந்தப் பார்வையில், ஆயிரம் கோடி காதல்கள் கூடுமே. அவ்வப்போது இவன் புறமாக அவள் திரும்புவது போதுமே. அது தன்னைப் பார்க்கவா, சீ சீ வேறு யாரையோ பார்க்கவா? இப்படி ஏன் யோசிக்கவேண்டும்? கோயிலுக்கு போகிறோம். அம்பாள் தன்னைப் பார்க்கிறாளா? இல்லையா? என்பது அனாவசியம். அம்பாளின் மேல் த‌னக்கு பக்தி இருக்கிறது. அந்த பக்திக்கு உண்மையாய் இருத்தல் போதும். அது போதும் த‌னக்கு என்பதாகும்போது, அம்பாள் எதைப் பார்க்கிறாள், எப்படிப் பார்க்கிறாளென்றெல்லாம் கண்டேனா? எதையும் எதிர்பார்க்காமல் அன்பு செலுத்துவதில் இது அடங்கிப்போகுமா? உண்மையில் அப்ப‌டி அன்பு செலுத்துவ‌துதான் அவ‌ன் இய‌ல்பு அல்ல‌து அவ‌ன் விருப்ப‌ம். விருப்ப‌மே இய‌ல்பாகியிருக்க‌லாம். அதனை அவன் தன் இயல்பென நினைத்திருக்கலாம்.

அவ‌ள் பார்வையில் அக‌ப்ப‌ட‌வில்லை. அவ‌ன் பார்வை மீண்டும் மீண்டும் அலைபாய்ந்த‌து. ஆறு மாத‌ங்க‌ளுக்கு முன்பு வீடு மாற்றி சென்றுவிட்டது அவ‌ள் குடும்ப‌ம். அன்றிலிருந்து இந்த‌ தேடல். அவ‌ளை போகும் இட‌மெல்லாம் தேடும் வேத‌னை. காணும் பெண்க‌ளிலெல்லாம் அவ‌ளைத் தேடும் பிர‌ங்ஞை.
இன்று அவளே எதிர்படுகையில், எதிர்பட்டது அவள் தானா என அவதானிக்கையிலேயே, அவள் மறைந்துவிட்டிருந்தாள். எங்கேயாவது அவளை மீண்டும் பார்த்திட மாட்டோமா என் ஏங்கியது அவன் மனம். சளைக்காமல் இங்குமங்கும் பார்த்தபடியே இருந்தான் அவன்.

குறைத்தபடி ஓடும் நாய், பேப்பர் பொறுக்கும் சிறுவன், தனியே சுழலும் காற்றோடு சேர்ந்து சுழலும் குப்பை காகிதங்கள், கையில் காய்கறிக்கூடையுடன் கடந்து போகும் குடும்பப்பெண்கள் என எல்லோர் மத்தியிலும் அவளைத் தேடிக்கொண்டே தெரு முனைக்கு வந்துவிட்டிருந்தான். அந்தத் தெரு இருபுறமும் பிரிந்தது. அதில் வலது புறம் பிரிந்த தெருவில் அவன் பார்வை படர்ந்த போது அவள் மீண்டும் அகப்பட்டாள். அதே சிகப்பு நிற சல்வார்.

அவளை மீண்டும் கண்ணால் கண்டது மிகவும் சந்தோஷமாக இருந்தது. மனதுக்கு இதமாக இருந்தது. இதயத்தின் மூலையில் எரியத் தொடங்கிய ஏதோ ஒரு ஜ்வாலை மீது பனிக்குடம் கவிழ்ந்தது போலிருந்தது. அவளின் வசிப்பிடம் தெரிந்துகொள்ளும் ஆவலில் அவளைத் தொடரலானான். அவள், அவன் பார்வைக்கு, காற்றிலே மிதந்தபடி, அருகாமையில் இருந்த கோயிலை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தாள். அவள் பின்னாலேயே அவனும் சென்றான். அவ‌ன் வேக‌த்தில், அவ‌ளை கோயிலுக்கு முன்ன‌மேயே ச‌ந்தித்து விடுவோமோ என‌த் தோன்றிய‌து. அது நாள் வ‌ரை பேசாத‌ அவ‌ளிட‌ம் திடீரென்று என்ன‌ பேசுவ‌து. அவ‌னுக்கு ஒன்றும் தோன்ற‌வில்லை. பிற்பாடு பேச‌லாம், இப்போதைக்கு அவ‌ளின் இருப்பிட‌ம் அறிய‌லாமென்று சற்றேன வேகம் குறைத்து ந‌ட‌க்க‌லானான்.

சாலையோர‌ம் ஒரு வீட்டின் முகப்புக்கதவில் கட்டப்பட்டிருந்த நாய் அவளையும், சற்று பின்னாலேயே வரும் அவனையும் பார்த்து என்ன நினைத்ததோ, குறைக்கத் தொடங்கியது. அவ‌ள் கோயிலை நெருங்கினாள். அவ‌னும் பின்னாலேயே நெருங்கினான். அவ‌ள் ச‌ட்டென‌ வ‌ல‌துபுற‌ம் திரும்பி, கோயிலை ஒட்டியிருந்த‌ வீட்டினுள் நுழைந்தாள். அதுதான் அவ‌ள் வீடாக‌ இருக்க‌ வேண்டும். அவ‌ன் நினைத்துக்கொண்டான். இத்த‌னை ப‌க்க‌மாக‌வா இருக்கிறாள். இது நாள் வ‌ரை எப்ப‌டி க‌வ‌னியாது போனோம் என‌ ஆச்ச‌ரிய‌ம் கொண்டான். வீட்டு வாச‌லில் நீர் தெளித்து கோல‌மிட‌ப்ப‌ட்டு, அந்த‌ கோல‌ப்பொடியை சில‌ எறும்புக‌ள் ஓர் ஓர‌மாய் மொய்த்திருந்த‌ன‌. வீடு, முக‌ப்பிலிருந்து, துளசி மாடத்தை மையமாகக் கொண்ட, பல்வேறு பூச்செடிகள் நிறைந்த, சீராக‌ ந‌டைபாதை அமையப்பெற்ற‌ தோட்ட‌த்தைத் தாண்டி, உள்வாங்கியிருந்த‌து.

அவ‌ன், உள்ளே செல்வ‌தா வேண்டாமா என்ற‌ த‌ய‌ங்கிய‌வாறே நின்றிருந்தான். என்ன‌வென்று சொல்லிச் செல்வ‌து என்று யோசித்த‌ப‌டியே நின்றிருந்தான். ச‌ரி, வீட்டினுள் யாரெனும் தென்ப‌டுவார்க‌ள். மாமாவோ, அத்தையோ யாரேனும் தென்ப‌ட்டால் ந‌ல‌ம் விசாரித்த‌ப‌டி அறிமுக‌ம் செய்த‌வாறே பிர‌வேசிக்க‌லாம் என் எண்ணிய‌வாறே அவ‌ன் தோட்ட‌த்தைத் தாண்டி வீட்டினுள் பார்வையை செலுத்திய‌ போது அதைக் காண‌ நேர்ந்த‌து. அவ‌ள் த‌லை நிறைய‌ ம‌ல்லிப்பூவுட‌ன் ப‌ச்சை தாவ‌ணியில் சிரித்த‌ முக‌மாய் இருந்த‌ புகைப்ப‌ட‌த்தை சுற்றி மாலை அணிவிக்க‌ப்ப‌ட்டு எரிந்து கொண்டிருந்த‌ நிலையில் இர‌ண்டு ஊதுவ‌த்திக‌ள் கொலுத்த‌ப்ப‌ட்டு புகைப்படத்தைத் தாங்கியிருந்த சட்டத்தில் செருக‌ப்ப‌ட்டிருந்த‌ன‌.

அந்த‌ப் புகைப்ப‌ட‌த்தின் மீது அவ‌ன் பார்வை நிலை கொண்டிருக்க‌, அவ‌ன் மீண்டும் விநோத‌னாகியிருந்தான்.


- ராம்ப்ரசாத் சென்னை (ramprasath.ram@googlemail.com)

Friday, 6 March 2020

பனுவல் , #வாசகசாலை கதையாடல்' 40-ஆம் நிகழ்வில் என் 'சுற்றுலா' சிறுகதை


பனுவல் புத்தக விற்பனை நிலையம் மற்றும் #வாசகசாலை இணைந்து வழங்கும் 'கதையாடல்' 40-ஆம் நிகழ்வு வரும் சனிக்கிழமை (07.03.2020) மாலை நடைபெறவுள்ளது. அதற்கான அழைப்பிதழ் இதோ உங்கள் முன்னால்...!
பிப்ரவரி மாத அச்சு & இணைய இதழ்களில் இருந்து இம்முறை உரையாட தேர்வு செய்யப்பட்டுள்ள கதைகள் பற்றிய விபரங்கள் பின்வருமாறு:-
அச்சு இதழ்கள்:
காலச்சுவடு
ஒரு நாளும் இன்னொரு நாளும் - யுவன் சந்திரசேகர்
கணையாழி
பசுங்கணிகம் - அண்டணூர் சுரா
அந்திமழை
யா தேவி - ஜெயமோகன்
இணைய இதழ்கள்:
வாசகசாலை
பிரிவோம் சந்திப்போம் - சேவியர் ராஜதுரை
பதாகை
சுற்றுலா – ராம்பிரசாத்: https://bit.ly/2VKFQ1G
நண்பர்கள் மற்றும் வாசகர்கள் அனைவரையும் இந்த நிகழ்வுக்கு #வாசகசாலை அன்புடன் வரவேற்கிறது. நன்றி. மகிழ்ச்சி..!
ஈவண்ட் லிங்க்:
shorturl.at/fpERU

அமெரிக்க தமிழ் எழுத்தாளர் - வலைதமிழ் அறிமுகம்

அமெரிக்க தமிழ் எழுத்தாளர் - வலைதமிழ் அறிமுகம்


வலைதமிழ் இதழில் 'அமெரிக்க தமிழ் எழுத்தாளர்' என்ற தலைப்பில் அமெரிக்காவிலிருந்து கொண்டு தமிழில் நூல்கள் எழுதும் எழுத்தாளர்களை அறிமுகம் செய்கிறார்கள்.

மார்ச் இதழில் எனது ஒன்பது நூல்கள் குறித்த அறிமுகம் வெளியாகியிருக்கிறது.








யோசித்துப் பார்த்தால், எனது ஒன்பது நூல்களின் அறிமுகம் ஒட்டுமொத்தமாக ஒரே இடத்தில் இதுகாறும் எங்கும் இடம் பெற்றதில்லை. இதுவே இந்த வெளியீடை வாஞ்சையுடன் அணுக வைக்கிறது.

ஆயினும் வலைதமிழ் இதழில் இடம்பெறுவது இது முதல் முறையல்ல என்பதையும் குறிப்பிட்டாக வேண்டும். கிட்டத்தட்ட ஆறேழு ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய செய்தி இது. 2011ல் மதுரையில் ஒரு சிறுகதைப் போட்டி நடைபெற்றது.

மதுரையைச் சேர்ந்த அதிதி தொண்டு நிறுவனம் 2011 குடியரசு தினத்தையொட்டி நடத்திய மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கான 'இறைவன் கொடுப்பது ஒரு வாழ்வு , மனிதன் கொடுப்பது மறுவாழ்வு' என்ற கருத்தை வலியுறுத்திய சிறுகதைப் போட்டியில்  நான் எழுதிய 'விதை' சிறுகதை மூன்றாம் பரிசை வென்றிருந்தது.

இந்த கால கட்டத்தில் சிறுகதை எழுதத்துவங்கி ஒன்றரை ஆண்டுகள் ஆகியிருந்தன.  நாவல்கள் எழுதத்துவங்கியிருக்கவே இல்லை.

இந்தச் சிறுகதையை மார்ச் 2013ல் வலைதமிழ் இதழில் பதிவேற்றியிருந்தனர்.  சிறுகதையை வலைதமிழ் இதழில் வாசிக்க இந்தச் சுட்டியை சொடுக்கவும்.

http://www.valaitamil.com/seed_9144.html


அப்போது இந்தியாவில் சென்னையில் இருந்தேன். ஹெச்1பி விசாவுக்கு விண்ணப்பித்துவிட்டு லாட்டரி முடிவுகள் வர காத்திருந்த நேரம். எதையோ ஒன்றைத் தேடிக்கொண்டிருந்தபோது இது கண்ணில்பட்டிருந்தது.  அப்போது வலைதமிழ் பற்றி எதுவும் தெரியாது. அதை ஏதோ பத்தோடு பதினொன்றாக மற்றுமொரு இணைய இதழ் என்றே எண்ணியிருந்தேன். அமெரிக்கா புலம் பெயர்ந்துவிட்ட பிறகே வலைதமிழ் குறித்தும், அமெரிக்கத்தமிழர்களிடையே அதன் வீச்சு குறித்தும் தெரிந்துகொண்டேன்.

வலைதமிழில் அசோகமித்திரன், ஜெயகாந்தன், சுஜாதா, பிரபஞ்சன், தி.ஜா என்று நீளும் தமிழ் எழுத்தாளர்கள் வரிசையில் எனக்கும் ஒரு இடம் தரப்பட்டிருப்பது குறித்து 2013லேயே பெரு மகிழ்ச்சி. ஆனால், இது போன்ற அங்கீகாரங்களால் மகிழ்ச்சியை விடவும் பொறுப்பே அதிகம் கூடுகிறது என்பதையும் குறிப்பிட்டாக வேண்டும்.

யாரோ ஒருவரால் நம் ஆக்கம் எங்கோ வாசிக்கப்படுகிறது, அங்கீகரிக்கப்படுகிறது என்பதன் பின்னிருப்பது நூறு சதம் பொறுப்பு மட்டுமே என்று தோன்றுகிறது. இப்படியாகக் கிடைக்கும் அங்கீகாரங்கள் தான் அடுத்தடுத்த கட்டங்களுக்கு நகர்த்திச்செல்கிறது. இந்த அங்கீகாரம் சிங்கப்பூர் மற்றும் ஜெர்மன் நூலகங்கள் என்று விரிந்திருப்பது பொறுப்பை இன்னமும் அதிகமாக்குகிறது.

இன்றைக்கு ஒரு கூட்டத்தை நட்பு வட்டமாகக் கொண்டிருக்கும் யார் ஒருவரும் எந்த பதிப்பகத்தின் வாயிலாகவும் நூல்கள் கொண்டு வந்துவிட முடியும். பதிப்பக லாபி அப்படி. பதிப்பக நடத்துனர்களில் யாரையாவது நன்கு தெரிந்திருந்தாலே போதுமானது. இப்படியாகப் புத்தகம் வெளியிட்டு, தெரிந்தவர்களை விமர்சனங்கள் எழுதவைத்து தன்னைப் பரபரப்பாக இருப்பதாகக் காட்டிக்கொள்ளவும் முடியும். இதை 'மார்கெட்டிங்' எனலாம். இதெல்லாம் இன்று எல்லோரும் செய்கிறார்கள். உண்மையில் இதிலெல்லாம் பெரிய சாகசமே இல்லை என்றாகிவிட்டது. யாருக்கு யாரைத் தெரியும் என்பது தான் இங்கே பிரதானப்படுகிறது. இப்படி எல்லோரும் செய்வதால் மக்களுக்கு வாசிப்பின் மேல் ஆர்வம் குறைந்து போய் விடுகிறது. ஏனெனில் திரும்பும் இடமெல்லாம் லாபி செய்யப்பட்ட புத்தகங்களே காரணம். மக்கள் இலக்கியம் என்றால் அது சங்க இலக்கியம் மட்டும் தான் என்று எண்ணுவதில் காரணங்கள் இல்லாமல் இல்லை.

ஆனாலும், இந்த லாபிக்களுக்கும் ஒரு எல்லை இருக்கிறது. ஒரு கட்டத்துக்கு மேல் இந்த லாபி உதவாது. இப்படியாக லாபி செய்தே பழகிய எழுத்தாளன் எதையும் புதிதாக எழுதிவிடுவதில்லை. எல்லோறும் சொன்னதையே இவன் வேறு வார்த்தைகளில் சொல்கிறான். இப்படிச் சுற்றிச்சுற்றிப் பார்த்தால், எல்லா  நூல்களிலுமே செக்கு மாட்டைப்போல் ஒரே விதமான வார்த்தைகள் இடம் பெறுவதைப் பார்க்கலாம். இது, எழுத்தாளர்கள், எழுத்தாளர்களுக்கும், தமிழுக்குமே ஆப்பு வைத்துக்கொள்வது என்று தான் நினைக்கிறேன். 

எல்லா எழுத்தாளர்களும் இப்படித்தான் என்று பொதுமைப்படுத்தவில்லை. ஆனால், பதிப்பகங்கள் வெளியிடும் நூல்களில் கணிசமானவை வெறும் 'சொன்னதையே சொல்லும்' வகையான எழுத்துக்களே. எழுத்தாளன் தன்னைச்சுற்றி வாசகன் இருக்க வேண்டும் என்பதையே முன்னிலைப்படுத்தி இயங்கிக்கொண்டிருந்தால், அசலான எழுத்தைக் கண்டடைய முடியாது என்பது என் வாதம்.

இன்று தமிழ் எழுத்துலகம் ஸ்தம்பித்து இருப்பதன் பின்னால் இதையும் விவாதிக்க வேண்டி இருக்கிறது. பதிப்பகங்கள் கூட, வாங்க ஆள் இருக்கும் நபர்கள் எதை எழுதினாலும் வெளியிடத் தயாராய் இருக்கின்றன. இந்த சூழலில் அசலான எழுத்தை காசு கொடுத்தே அச்சிட வேண்டிய தேவையும் உருவாகிறது என்பதையும் கவனிக்கலாம்.

முடிவாக, எழுத்து என்பது வெறும் திறமை அல்ல. அது ஒரு மாபெரும் பொறுப்பு. எல்லோரும் எழுதுவதை வாக்கியம் மாற்றி எழுதுவது எழுத்தை, தமிழை பல காத தூரம் பின்னுக்கே இழுத்துச் செல்லும். எழுதுபவன் மக்களுக்கு பயனுள்ளதை எழுத வேண்டும். மக்களுக்கு என்ன தேவை என்பது குறித்து ஒரு ஆழமான புரிதல் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

எழுத்துக்கென்று ஒரு சமூகக் கடமை இருக்கிறது. தமிழுக்கு நல்லது நடக்க வேண்டுமானால், தமிழ் இனி வரும் காலங்களிலும் நிலைத்திருக்க வேண்டுமானால், தமிழ் நம் அடுத்தடுத்த சந்ததிகளுக்கும் தொடர வேண்டுமானால்,  நம் தமிழில் அந்தச் சமூகக் கடமையை அச்சாணியாய்க் கொண்டு இயங்கினால் மட்டுமே முடியும் என்று தீவிரமாக நம்புகிறேன்.