என் ஆக்கங்கள் மீதான விமர்சனங்கள்

பிரபஞ்சத்தின் தினசரி டி.என்.ஏ குறிப்புகள்

Tuesday, 27 December 2016

நூல் வெளியீட்டு விழா

01.01.2017 புத்தாண்டன்று எழும்பூர் இக்சா மையத்தில் லா.ச.ர நூற்றாண்டு விழாவோடு எனது "உங்கள் எண் என்ன?" நாவல் புத்தக வெளியீட்டு விழாவும் நடைபெறுகிறது. அழைப்பிதழ் இங்கே. நண்பர்கள் விழாவிற்கு வருகை தந்து உங்கள் ஆதரவை நல்குமாறு தாழ்மையுடன் கேட்டுக்கொள்கிறேன்.






Thursday, 1 December 2016

01.12.2016 கணையாழி - "நியூட்டனின் ஆப்பிள்" கவிதை

கணையாழி டிசம்பர் 2016 இதழில் எனது " நியூட்டனின் ஆப்பிள்" கவிதை வெளியாகியிருக்கிறது. கவிதை வெளியான பக்கத்தின் பிரதி இங்கே. எனது கவிதையை தேர்வு செய்து வெளியிட்ட கணையாழி ஆசிரியர் குழுவுக்கு எனது நன்றிகளை தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.



Wednesday, 23 November 2016

30.11.2016 ஆனந்த விகடனில் எனது கவிதை



30.11.2016 தேதியிட்ட இந்த வார ஆனந்த விகடனில் பக்கம் 56ல் 'சவால்' என்ற தலைப்பிலான எனது கவிதை வெளியாகியிருக்கிறது. புத்தகத்தை கடையில் வாங்கி கவிதை வெளியான பக்கத்தை பிரித்து அதன் வாசம் முதற்கொண்டு நுகர்ந்து மகிழ அமேரிக்கா சென்றுவிட்டு இந்த இரண்டு வருடங்களில் சென்னையில் இருக்கும் இன்று அமைந்தது குறித்து மிக்க மகிழ்ச்சி.
என் கவிதையை தேர்வு செய்து வெளியிட்ட ஆனந்த விகடன் ஆசிரியர் குழுவுக்கும், கவிதை வெளியான தகவலை பகிர்ந்த தோழர் சேயோன் யாழ்வேந்தன் என்கிற கோபாலகிருஷ்ணன் திருமூர்த்தி அவர்களுக்கும் என் நெஞ்சார்ந்த நன்றிகளை தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.


Tuesday, 15 November 2016

Armless

STORY: ARMLESS

By: Sri Ram
hummar
“So, hunting for a job you ended up in here?” Ryan asked.
“Yes. Is there a problem with it?” David replied politely.
“There is a problem dude. Have you ever looked at yourself in the mirror? You ain’t look like a contract killer but you definitely look like a research student at Carnigie. Nobody give you any assignment kid”
“Guess, I am qualified for the job then!” Ryan didn’t miss to notice it. David looked composed when he said that.
They both hid themselves inside a stolen number-plate changed Porche and were keenly observing Fernando, the town’s biggest business magnet in his Hummer smoking a cigarette while his driver drove the Hummer moments later after buying some medicines from the CVS pharmacy.
“He is the fish. A real big fish. You would be paid a million if you ensure his corpse burn in fire” Ryan said after keeping a stack of 100 notes of 100 dollar currency in David’s pocket. The Hummer was already on the road.
Ryan leaned forward a bit and looked David in his eye.
“You have seen his beauty?” he said in a croaky voice.
“No. Stay. I got to do something here” David opened up the door and jumped out. He then strolled into the pharmacy.
When he came back he had a pack in his hand that had ‘Candiderma’ written on its sides.
“What is it for?” puzzled Ryan asked.
“You don’t want to know everything about my body” David said.
That left Ryan a bit disappointed as he thought it must have got something to do with the assignment.
“Do you have Fernando’s number?” David asked.
“What are you up to kid? You would not want the cops to find you from the list of calls in Fernando’s mobile. Would you?” Ryan warned.
“Weren’t you taught about numbers in school?” David insisted.
Ryan glazed at David and shared Fernando’s number with David. When David called, it was none other than Fernando who lifted the phone.
“It’s Fernando” Fernando said.
As Ryan looked at David hauntedly,
“Lived your life? Had all fun on the planet? Enough of a sucking life, Fish. I will have you killed by 3PM tomorrow” David said.
The man at the other end laughed uncontrollably on the phone.
“Who are you kiddo? There are 70 tough men holding weapons of the century in my home guarding my breath. Cut the call before I change my mind. It’s your good time that you called me when I am in good mood to forgive kids” Fernando replied.
“You have no clue Fernando. Do you remember the Bulgarian Smuggler whom you believe you have killed?”
“Yes”
“Did you ever get his corpse?”
The other end was silent for a brief moment.
“For now this tiny piece of information is my identity card, Fernando. You should learn to do a clean job my dear friend. Like the one that is to happen tomorrow at 3PM. The clock has already started ticking”
David cut the call and looked at Ryan who now looked at Ryan and his phone in his right hand, alternatively with fear and worry in his eyes.
“Are you crazy? Wouldn’t he go to cops if you keep him informed? Who was that Bulgarian anyway?” Ryan shouted.
“Be ready with the rest of my share of money” saying so David leaned back and closed his eyes. Ryan was able to hear him snoring moments later.
The next day morning saw heavy load of cops guarding Fernando’s home. By post noon around 4PM, the local television scrolled flash news about Fernando’s death by heart attack.
Ryan came running to David who was in the backyard of his work shop in downtown with a bottle of wine.
“Fernando died an hour before” Ryan announced.
“Yes. I know”
“What are you are waiting for? The Cops might come here anytime. Just run”
“Why would the cops come here? Fernando already had blood pressure and has already suffered two heart attacks. Those guys at the pharmacy have already told me. It was fear that killed him. I am entitled only for sending fear to his door step but that ain’t culpable homicide dude. ” With Ryan’s eyes transfixed in his eyes, David further asked
“Where is the rest of my money? Ninety thousand dollars”.
 - SriRam

Thanks

Tuesday, 8 November 2016

McArthur Treatment - Prose in QuailBell Magazine

McArthur Treatment
By Sri Ram
QuailBellMagazine.com


Billie and Ryan played in the trampoline as their parents, Bruce and Martha watched them over. The wind was not that heavy that day and the sun was at the top, right above their head. Every time the sun brought warmth on the skin the wind tried to blew it away.

Joy filled children jumped together on the trampoline. Every time they jumped the trampoline tried to send them to space but gravity brought them back. Yet the trampoline didn’t seem to give up. Billie used his foot to give that extra push so that he stayed higher than his younger brother, Ryan, every time he jumped.

"Honey, our kids Billie and Ryan” Bruce stared at his kids for a moment meaningfully and then said, “They are growing. We have to raise them with all the comfort, high education and quality food but I am getting rotten slowly”.

He wept with tears that ran through his cheeks. He tried to hide it using his hands from his children.

“You need not cry. It’s not a big thing” Martha consoled.

“Isn’t it a big thing? My two kidneys have failed. I need to undergo dialysis twice a week. Without a kidney I can no longer hold on to my job as a Chef in the Hotel which would screw us financially" Bruce said. He seemed a lot worried.

His medicine bills and the dialysis costs were going high and were a major figure in his monthly budget for the home. In order to manage they even had to put Billie and Ryan in schools that ranked very low in that part of the town where they lived. No vacation, no shopping, no hotels, not even to Pizza Hut once in a while. Billie and Ryan both cribbed Bruce a lot to take them to Universal Studios Florida but all Bruce could give back to them was nothing more than lame excuses.

"I understand. I tried my level best to hunt for a job but I could not get one, Bruce. I do not have experience in any field as you know. But even if I had experience I could not have gotten a job. The government disallows more than one person in a family in job. I gave it a thought about it last night. I have an idea and it’s not like we can’t do anything about it," Martha said.

"Idea! What is it?" By now, the slight cool wind dried out the tears in his eyes.

"Why don't we try the McArthur treatment?" Martha said. Truth was she had long been considering to go for McArthur treatment ever since Bruce’s medical bills began to grow. Martha because of her parent’s financial instability had given up her school studies at a very young age. Now it was difficult for her to digest that she could not be helpful in any way to her family’s financial needs. With McArthur treatment she felt she struck gold.

"McArthur?!" Bruce said thoughtfully.

He was quite familiar with that word by then as the treatment was spreading across the continent like a forest fire. In every street there rose someone who claimed to have undergone that treatment. In a conversation with some of his friends over a lazy evening, he recalled, this one was discussed in detail. One of his distant relative as he remembered, who worked in a bottling company and earned a very low figure took the treatment and later relocated to Bahamas.

The idea was simple. Solar power has always been free and abundant. The much needed food gets converted into energy in the intestines. Humans needed energy to stay alive and fit. The great idea of McArthur treatment was, with the help of sensors and solar cells on the skin solar energy can be absorbed and can be used to extract fundamental elements from the air and convert them into energy that a human body would have otherwise derived from the food.

Nutrients, vitamins, minerals, carbohydrates, glucose are the same kind of complex compounds that are the building blocks in all or most of the foods. The McArthur treatment involved deploying a device like thing inside the body with microscopic solar cells array and suction plate on the skin. The device acts more or less like a combined fusion and fission reactor that fuses atoms to complex molecules and splits complex molecules to atoms. The basic elements are nothing but carbon, hydrogen, oxygen, sulfur, calcium, silicon and nitrogen which are abundant in the air and according to the treatment solar energy can be used to perform these fusion and fission reactions in a cyclic process.

"So? I work as a Chef, Martha. Tasting food is a part of my job. How do you think it would help our family if I take up the treatment? “Bruce asked confusedly.

"No. Not you, Bruce. You haven't got the whole point. I have one healthy kidney with me which I can donate to you while I can survive with McArthur treatment. We can bring up our children with that job of yours and our monthly budget would come down a bit with my going McArthur way because I would not need food," Martha said.

For a moment Bruce could not speak a work. He found difficulty in searching for words to praise Martha’s benevolence. With much love Bruce hugged Martha and kissed on her lips passionately.

The idea sounded materialistic to him but to Martha it was her own loss and gain. Even though she proposed it willingly deep inside she was only half-hearted with that idea. She had loved food ever since her childhood. Mere odor of her favorite Dunkin' Doughnuts could leave her mouthwatering instantly. Be it steak, waffles, mozzarella cheese, bacon, avocado, blueberries, asparagus she never missed a chance. At a corner of her heart she longed for Bruce to reject her suggestion and come up by himself with an alternative one but that didn’t happen.

The government knew that hunger was the driving force that brought humans together to live, co-ordinate and work in groups. If there was no hunger there was no motivation for a structured and organized living. Therefore the government indeed had laid several restrictions in taking McArthur treatment. With the restrictions on not everyone can take up the treatment. One must have a valid reason to take it and there was a controlling agency that scanned the applications and approved if it found the reason appropriate.

Bruce considered himself lucky to have got Martha as his wife. With that his love on her doubled. He thought one eligible candidate in a family could bring the monthly expenses down. Gradually Martha prepared her psychological self for what was to happen with her.

Bruce and Martha, together approached King Sherman Hospital in Colorado. While Martha signed as a donor to give away one of her kidneys to Bruce and for a McArthur treatment for herself Bruce registered himself as receiver for the kidney that Martha intended to donate. Martha was given appointment on March thirteenth and since it was best to use a fresh organ within 30 hours from the time it was amputated from the donor Bruce chose his appointment on the following day the fourteenth of March. Martha and Bruce managed major part of the expenses through the Medical Insurance that they paid installments for every month.

Until the scheduled date Bruce took dialysis once in every 3 days. Dialysis made him weak and sick every time he took it. But he knew there was no other choice. Once after the treatment he believed he would not need to undergo this pain. He had heard from someone through word by mouth that organs created from stem cells in the lab brought psychological problems like hallucinations, depressions, and genetic problems like cancer, tumor and so on as side effects. Even though one in several hundred or may be thousand suffered such side effects it bothered him so much that he wanted to have real organ transplantation. That way he was happy to receive Martha's kidney.

On one of the day that followed when Bruce was away on work and both the kids had gone to school, Martha stood in front of the mirror in the toilet. She lifted her shirt and stared at that part of the abdomen where she believed the kidney would be. Her right hand fingers gently rolled over her abdomen while her left hand held the shirt up. Goosebumps appeared on her stomach wherever her petal like fingers rolled. She wanted to feel the organ that she chose to lose but she was unable feel it. The very thought that she was going to lose one of her organs made her feel sorry for herself. She pitied on herself but there was no other go. One of the organs that belonged to her from birth was no longer going to be hers. Tears made her eyes wet and ran down through her cheeks. She felt like she was going to lose something and that something was going to make her incomplete from then on. But the very fact that it was not going to some stranger and that it was only going to be a part of her own husband on whom she has so much love consoled her only a bit.  She cried a lot. She cried after a very long time. She cried so much as if there should not be anything to cry later.

In the days that followed she prepared some of her favorites like prawns, halibut, hamburgers, salmon, oysters, pasta, and ham and so on, served her husband and children and tasted herself to her stomach full, as if she was never going to have a chance later. While she thoroughly enjoyed every moment of her favorite spicy food rolling through her throat and her eyes shed salty tears.

The day of March thirteenth was windy with heavy shower unusual for that part of the year. The highway was slippery yet Bruce took Martha and the children in his car to the King Sherman Hospital where she was admitted for the surgery followed by McArthur treatment. Since the climate was getting worse he didn't want to leave the children at home alone. After ensuring Martha was taken to the operation theatre Bruce took the children to his mother-in-laws place.

In the operation theatre before Martha was given sedation she took time to feel her kidney from above her stomach skin by touching with her delicate fingers. She even wished her eyes were capable of seeing the inside through her abdominal flesh. Even though she couldn’t feel it, she imagined as if she touched it one last time. She closed her eyes and took a deep breath after which she was made to inhale a gas and then she lost her conscious.

Meanwhile Bruce left Billie and Ryan at his mother-in-law’s place and asked his mother-in-law to take care of them until his return with Martha.

On his way back unfortunate Bruce was struck by a lightning followed by a heavy thunder that flipped his car away from the slippery highway into a tunnel that no longer was in use. He was brought to King Sherman Hospital 2 days later by a country man who passed by and found him stuck under a fallen tree. It took Bruce another two days to gain his conscious and when it happened he was in bed in one of the emergency ward in the hospital.

"Da...da....Doctor! Da.. Doctor!" he moaned in pain. With much difficulty he tried to lift himself from the bed. He was immediately attended by a girl who wore a pale blue nursing apron. She held him by his shoulder and made him lean back on the bed with his head on the pillow.

"Relax you lucky! Everything has been taken care of and you are perfectly normal now. No need to worry." she said with a peace bringing smile.

"But I am a kidney patient" he said in a hoarse voice. His voice trembled. His eyes searched for Martha, Billie, and Ryan all around.

"I told you. Everything has been taken care of. You are lucky. Considering your physical conditions, you have been allowed to go through McArthur treatment absolutely free of cost." she announced.

Bruce eyes widened. He stared at her in shock. He could not believe what he just heard.

"What?!" he shouted in in shock and disappointment.

* * *

When Martha came to the spot, she had come along with the chief doctor Dr. Dinsel. He had a pad in his hand which held the file that contained the details of Bruce’s and Martha’s applications.

“Dr. Dinsel, this is my husband Bruce and he was the one supposed to have received my kidney?” she shouted in dismay.

The doctor held up the pad and looked into the papers through the corner of the spectacles that he wore.

“Uhmmm.” He grinned.

“Yes. His name is there in the list,” he said.

"As per the appointment given to you, Martha, I see that, you have presented yourself at the right time. So as scheduled we have taken out your healthy kidney to transplant it to your husband Bruce. But that schedule was on the following day. Followed by the amputation we did McArthur treatment to you which again went as per the appointment you have made with us. But in order to receive the organ your husband Mr. Bruce should have come and admitted on the scheduled date and time. We waited for him much longer beyond the scheduled time but he didn’t turn up. We could not ask you because you were still in sedation after McArthur treatment. We cannot keep a healthy kidney idle for much longer time you know? There is a lot of demand for healthy real organs. So we gave it to someone based on priority.” he added.

Martha had no words to speak. She simply stared at the doctor as he spoke.

“It was not our mistake, my dear Martha. Your husband, Mr. Bruce, was brought to this hospital as an emergency accident case. You know it pretty well we could not have identified him without his SSN or driver’s license. We couldn’t have known in any way that he was to receive your kidney. An emergency is an emergency. We have to treat it that way,” he stopped and looked at Martha and Bruce.

Few seconds of disturbing silence passed.

Having realized that both were not in their elements, he continued.

“It was our duty to do the needful to anyone who has met with an accident. When we examined he had two kidneys that didn't function. His intestines were injured in the accident. He had a deep cut in his gall bladder, liver and pancreas that could not be saved. We had to get them amputated and removed. McArthur procedure was the right option considering the emergency situation. So it was our duty to save him by treating him with McArthur procedure. Since it was done as an integral part of post-accident treatment McArthur procedure comes to your husband at an absolute free of cost. You must understand that considering the emergency situation he was in that was the best we could do to him," he explained.

As the chief doctor, nurse and Bruce looked at with heavy tears from her eyes Martha began to cry loudly. Salty drops of tears flowed down from her eyes uncontrollably while she knelt down on her knees. Everyone saw her hands gently caressed her abdomen while she wept.


@Thanks
Quail Bell Magazine (http://www.quailbellmagazine.com/the-unreal/fiction-mcarthur-treatment)
Literary Yard Magazine ( https://literaryyard.com/2016/11/08/story-hunger-games/ )

Sunday, 6 November 2016

A prose in QuailBell Magazine

Erynn Porter representing QuailBell Magazine has written to me to inform me that they have chosen one of my work to feature in their upcoming Magazine. Though I gave it a name, they want to feature it in a different name and I have proposed one.
I am eager to see the prose published.

Monday, 31 October 2016

ENCOUNTER: QF in Literary Yard Magazine

STORY: ENCOUNTER

By: Sri Ram
encounter1
The container trucks that transport brand new cars between states, lorries carrying sacks of rice and wheat and jewelry shops are among a few that Arun have laid his thieving hands on yet, the police never rounded him up as he held them in his good book with eye-brow-raising amounts of bribe money. Contract killers Ashok and Vethanathan were arranged to kill Arun.
Since the cops were all in favor of him, even the rich jewelry shop owners could not get him behind the bars which made them approach contract killers. Meanwhile Arun have already reached out to promote himself a part of local politics. Someone was always seen around guarding him. Since he had plans to jump into politics seriously, he made it a habit to meet and spend time with local people.
“This would be a lot easier if we get two more with us” said Vethanathan.
“Don’t even think about it Vetha. Two more would lessen our share of money. The less the number the more the share” said Ashok.
“hmmm” Vetha grinned but he caught Ashok’s attention when he shouted “Idea” after considerably a long time.
On the second day past noon, in the market amidst so many people around, Ashok and Vethanathan shot Arun with their pistol to death instantly. Arun’s guards fled away from the scene almost immediately. A bevy of men and women from the neighborhood watched Vetha and Ashok standing next to Arun lying on the floor in a pool of blood.
Contract killers Ashok and Vetha walked unhurriedly with guns in their pockets while someone behind their back said,
“That’s called a Police Encounter”.
Needless to say Ashok and Vetha were both dressed up like local cops.

@Thanks

Saturday, 29 October 2016

Festival: QF in Literary Yard

STORY: FESTIVAL

By: Sri Ram
festival
Contract killers Mani and David were given assignment for the month.
The assignment sheet said that they were to kill a guy named Arul, aged 35, an ex-military man. There was a photograph that clearly showed Arul in close-up. Arul looked handsome without beard much like an actor from Bollywood. Mani and David both noted his physique that was well trained.
Some quarry lords wanted him to be killed since he played as informer to the local police on their sand mafia by the quay.
“Look how handsome he is? Unfortunate that he is going to die in our hands” said Mani.
In a week’s time, they spotted Arul in a village near Dindugal town. He had come for a festival.
Mani and David tolerantly waited for the night to fall.
It was festive eve and there held folk dance at the center of the village as part of the festival and people from the village walked briskly to witness the dance. Once it became dark Mani and David walked slowly through a bevy of men in lungi and women in saree. While admiring the stout healthy lady who crossed them lastly Mani and David with sharp knives tugged inside their lungi approached Arul’s hut.
There was no one to be found inside. Disappointed Mani and David inquired about Arul at another hut in the neighborhood. An old man in his late 80s opened up.
“He must have crossed you. Didn’t you see?” he said.
“No! Where?” Stammered David asked anxiously.
“The one at the last. He plays the role of a woman named Hidimbi of Mahabharata in today’s play. There are no better actors than Arul in the whole district to play that role you know that?” he said.

@Thanks
Literary Yard Magazine

Monday, 24 October 2016

26.10.2016 ஆனந்த விகடன் இதழில் எனது கவிதை

26.10.2016 ஆனந்த விகடன் இதழில் எனது கவிதை


26.10.2016 தேதியிட்ட இந்த வார இதழுடன் ஆனந்த விகடன் தனது 90 ஆண்டு கால பயணத்தை பூர்த்தி செய்கிறது. சின்ன வயதில் ஆனந்த விகடனுடன், அம்புலி மாமா , சிறுவர் மலர் ஏதோ பாடபுத்தகம் போல் படித்திருக்கிறேன். எழுத்தாளர்கள் சுஜாதா, பாலகுமாரனை அறிமுகம் செய்தது ஆனந்த விகடனே. பிற்பாடு குங்குமம், குமுதம் என்று விரிந்தது. இந்த பத்திரிக்கைகளை தொடர்ந்து படித்ததே நான் இப்போது எழுதும் ஆக்கங்களுக்கான அடித்தளம் என்று சொல்லலாம்.

பலரிடமிருந்து ஒரு கேள்வியை அதிகம் எதிர்கொண்டிருக்கிறேன். "எழுத்துக்கு எது மொட்டிவேஷன்?" என்று.

ஆனந்த‌ விகடன், குமுதம், குங்குமம் இதழ்களை என்னையும் அறியாமல் ஒரு ஏகலைவனாக எட்ட நின்று வாசித்தே கற்றிருக்கிறேன் என்று சொல்லலாம். நான் சிறுவயதில் பார்த்து படித்து வளர்ந்த பத்திரிக்கை தனது 90 வது வயதை 360 பக்கங்களுடன் கொண்டாடும் இதழில் எனது கவிதையும் வெளியாகியிருப்பது பேருவகை அளிக்கிறது.


கவிஞர்கள் மனுஷ்யப்புத்திரன், பழனிபாரதி கவிதைகளுடன் எனது "சீசர் போல்" கவிதையும் வெளியாகியிருப்பதில் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி.

பத்திரிக்கை கையில் கிடைக்கப்பெற்ற நண்பர்கள் யாரேனும் கவிதை வெளியான பக்கத்தை பிரதியெடுத்து அனுப்ப இயலுமா?

ஆனந்த விகடன் 90 வயதை பூர்த்தி செய்யும் சிறப்பிதழில் மனுஷ்யப்புத்திரன், பழனி பாரதி கவிதைகளுடன் எனது கவிதையையும் தேர்ந்தெடுத்து வெளியிட்ட ஆசிரியர் குழுவுக்கு எனது நெஞ்சார்ந்த நன்றிகளை தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.




21.09.2016 ஆனந்தவிகடனில் எனது கவிதை


21.09.2016 ஆனந்தவிகடனில் எனது கவிதை


ஆனந்த விகடன் இதழில் வெளியான கவிதைகளுக்கான சன்மானப்பட்டியல் இன்று ஆனந்த விகடன் அலுவலகத்திலிருந்து வந்திருந்தது. அந்த பட்டியலை பார்த்த போதுதான் 21 செப்டம்பர் 2016 இதழில் எனது இரண்டு கவிதைகளை ஆனந்த விகடன் தேர்வு செய்து வெளியிட்டிருப்பது தெரிய வந்தது.

இந்த மின்னஞ்சல் மட்டும் வந்திருக்கவில்லையென்றால் எனக்கு நிச்சயமாக தெரியவந்திருக்காது. கவிதை வெளியான வாரத்தில் போய் கேட்டாலே ஆனந்த விகடன் புத்தகம் கடைகளில் கிடைக்காது. கவிஞ‌னுக்கு வெளியாகும் அவனுடைய‌ ஒவ்வொரு ஆக்கமும் ஒரு குழந்தை போலத்தானே. எழுதிய ஆக்கம் வெளியான பக்கத்தை நேரில் பார்ப்பதில் கிடைக்கும் பரவசமே அலாதி. இரண்டு கவிதைகள் ஒரே இதழில் வெளியாகியிருக்கின்றன. இரட்டிப்பு பரவசம். நண்பர்கள் யாரிடமேனும் 21 செப்டம்பர் 2016 தேதியிட்ட ஆனந்த விகடன் இதழ் இருப்பின் பிரதியெடுத்து அனுப்ப இயலுமா?

நன்றிகள்.

இப்போதைக்கு இணையத்தில் கிடைத்த பிரதி தான் கையிருப்பு




நட்புடன்,
ராம்ப்ரசாத்

Saturday, 22 October 2016

Planet - in MadSwirl

Planet

by Sam Rapth on October 21, 2016 :: 0 comments
our_place



photo (above) "Our Place" by Tyler Malone aka The Second Shooter
Researchers at the Extra-Terrestrial Intelligence Research Center were talking while looking at the wide screen showing numerous stars as dots, floating rocky planets and gaseous clusters.

“This one is located twenty light years away. The planet should be habitable with the right gravity and pressure as is revolves around its star very comfortably in the goldilocks zone”

“Does it have water?”

“It did long time ago, may be a million years. Look at the lines over there. Water had been flowing in there once.”

“I see. Could it have supported life? Like aliens?”

“Definitely. If there was water, there should have been life. Million years ago, but not now”

“Why?”

“Not sure. Maybe a meteor in the past millennia.”

“If it was a meteor, there should have been a crater on the surface. Nothing like that shows up in the picture.”

“Maybe the aliens must had exhausted all the water and oxygen and made the planet a raging hurricane of useless gases and acid rains.”

“I see. Let us send a probe and do some basic research on the surface. What are the coordinates for the planet?”

“Galaxy is Milky Way, located very close to Zodiac Star Cluster and is the third planet to its star.”

“Done. Give it a name now”

“Earth. It shall be called Earth.”
editors note:
We want to be echoes, we want everything to last or outlast us. But when nothing’s left, everything’s left to start over. – tyler malone

@Thanks MadSwirl http://madswirl.com/short-stories/2016/10/planet/




Monday, 10 October 2016

குங்குமம் (14-Oct-2016) இதழில் எனது கதை

ஆங்கிலத்தில் Quick Fiction என்பார்கள்.
தமிழ் சூழலில் Speculative Fiction களுக்கு பெரிய இடம் இல்லை எனும்போது ஆறு பக்கத்தில் இரண்டாயிரம் வார்த்தைகளில் ஒரு கதை எழுதி மேற்பார்வை செய்து முடிக்க ஒரு வாரம் ஆகிவிடுகிறது.. சுஜாதா காலகட்டம் என்றால் செய்து பார்க்கலாம்.. ஏனெனில் மெட்ரோ வந்திருக்கவில்லை..தூர்தர்ஷன் மட்டும் தான்.. ஆதலால் கதைகள் சுவாரஸ்யம் கூட்டின.. இப்போதெல்லாம் நான்கு பேரை இழுத்து வந்து படிக்க வைப்பதே பெரிய காரியமாக இருக்கிறது..

வெளியாகாத கதைகளை ஆங்கிலத்தில் மீண்டும் எழுதி ஆங்கில பத்திரிக்கைகளுக்கு அனுப்புவது வழக்கம்... .தமிழில் எழுதி தமிழிலேயே வெளியாகும் எனது கதைகளில் ஒன்று இது..

14 அக்டோபர் 2016 தேதியிட்ட இந்த வார குங்குமத்தில் வெளியாகியிருக்கும் எனது "புதுசு" ஒரு பக்க கதையின் பிரதி இங்கே.



எனது ஆக்கத்தை தேர்வு செய்து வெளியிட்ட‌ குங்குமம் ஆசிரியர் குழுவுக்கு எனது நன்றிகள்.

Thursday, 6 October 2016

குங்குமத்தில் எனது ஒரு பக்க கதை

14 அக்டோபர் 2016 தேதியிட்ட இந்த வார குங்குமத்தில் எனது ஒரு பக்க கதை 'புதுசு' வெளியாகியிருக்கிறது. நண்பர்கள் யாரேனும் இதழில் கதை வெளியாகியிருக்கும் பக்கத்தை பிரதியெடுத்து அனுப்ப இயலுமா?

Wednesday, 5 October 2016

ஆனந்த விகடன் இதழில் எனது கவிதை

28 செப்டம்பர் 2016 தேதியிட்ட இந்த  வார ஆனந்த விகடன் இதழில் கவிதைகளுக்கான "சொல்வனம்" பகுதியில் எனது "என்னைப்போலவே ஒருவன்" கவிதை வெளியாகியிருக்கிறது.  பணி நிமித்தம் அமேரிக்காவில் இருப்பதால் கவிதை வெளியான பக்கத்தின் பிரதி கிடைக்க வெகு தாமதமாகிவிட்டது.



என் கவிதையை தேர்ந்தெடுத்து வெளியிட்ட ஆனந்த விகடன் ஆசிரியர் குழுவுக்கு எனது நன்றிகளை தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.

Friday, 19 August 2016

ரியோ ஒலிம்பிக்ஸ்

ரியோ ஒலிம்பிக்ஸ்


"ரியோ ஒலிம்பிக்ஸில் இந்தியாவுக்கு இரண்டு பதக்கங்கள் கிடைத்திருக்கிறது. மல்யுத்தத்தில் சாக்ஷி.. பேட்மின்டனில் சிந்து. "

இதை எப்படி எடுத்துக்கொள்வது?

"பெண்கள் சாதித்துக்காட்டியிருக்கிறார்கள்.." என்று சொல்லி பெண்களின் ஏகோபித்த ஆதரவை பெற்றுக்கொள்ளலாமா? மேல் ஷாவனிசம் என்கிற சொல்லில் இருந்து தப்பிவிடலாம்.

"இந்திய விளையாட்டு சம்மேளனம் சரியான ஆட்களை நேரத்துக்கு சென்று சேர்க்கவில்லை.. நரசிங் யாதவ் ஒரு உதாரணம்" என்று சேற்றை வாரி இரைக்கலாமா?

"இந்தியா முழுமைக்கும் ஒரே ஒரு விளையாட்டு. அது கிரிக்கெட் தான்" என்று சொல்லிவிட்டு ஒதுங்கிக்கொள்ளலாமா?

"மற்ற விளையாட்டுக்களுக்கு பெரிதாக ஸ்பான்சர், இன்ஃப்ராஸ்ட்ரக்சர் இல்லை" என்று வாதம் செய்யலாமா?




இதுதான் உண்மையான காரணமா?

சென்ற ஆண்டு நம்பிக்கை நட்சத்திரமாக இருந்தா சாய்னா நேவால் இந்த ஒலிம்பிக்ஸில் என்ன ஆனார்? அவருக்கு ஏகோபித்த ஆதரவும், பொருளாதாரமும், ஸ்பான்சரும் இருந்ததே. அபினவ் பிந்த்ரா பணக்காரர் தானே. தொழிலதிபர் வேறு. யோகேஸ்வர், ககன் நரங போன்றவர்களுக்கு என்ன? இப்படி சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். ஸ்பான்சர் இல்லை, சப்போர்ட் இல்லை என்றெல்லாம் ஜல்லியடிக்க முடியாது. ஸ்பான்சர் , சப்போர்ட் இத்தியாதிகளுடன் தான் சாந்திக்களும், குற்றாலீஸ்வரன்களும் சாதித்தார்களா? ஸ்பான்சர், சப்போர்ட் இரண்டுமே இருந்த நர்சிங் யாதவின் கதி என்ன? அவரால் விளையாடவாவது முடிந்ததா? ஸ்பான்சர் சப்போர்ட் எதுவுமே இல்லாமல் 1983ல் இந்தியா உலகக்கோப்பை வாங்கிய பிறகு உலகின் பணக்கார கிரிக்கேட் வாரியமாக வளர்ந்த இந்திய கிரிக்கேட் வாரியத்தின் சப்போர்ட்டுடன் இந்தியா அடுத்த உலகக்கோப்பை வெல்ல 28 வருடங்கள் எடுத்துக்கொண்டதை எப்படி நாம் கணக்கில் எடுக்காமல் விட முடியும்? டென்னிஸுக்கு இன்னும் எத்தனை நாட்களுக்கு லியாண்டர் பேஸையே நம்பி இருப்பது?

இரு நூறு கோடி மக்கள் இருக்கிறார்கள். எத்தனை பதக்கங்கள் உருப்படியாக வெல்கிறோம் நாம்? இந்த ஒலிம்பிக்கோடு ஏற்கனவே அமேரிக்கா தனது 1000 ஒலிம்பிக் பதக்கங்களை பூர்த்தி செய்து உலக சாதனை செய்திருக்கிறது. மைக்கேல் பெல்ப்ஸ் மட்டுமே 23 தங்கங்கள்.  தங்கம் என்றால் இந்த மனுஷன் ஃப்ரீயாய் கிடைத்தால் மட்டுமே வாங்குவார் போல. ஜமைக்காவின் உசைன் போல்ட் ஹாட்ரிக் தங்கம் வாங்கி அசத்தியிருக்கிறார். நமக்கு எப்போதுமே பொருளாதாரத்தில் போட்டியாக இருக்கும் சீனா அமேரிக்காவுடனே போட்டி போடுகிறது பதக்கப்பட்டியலில். சீனா 65 பதக்கங்களுடம் மூன்றாம் இடத்தில் இருக்கிறது.

200 கோடி மக்கள். என்னதான்யா பிரச்சனை?

விளையாட்டு சம்மேளனம், வாரியம் என்பதெல்லாம் இந்தியாவில் பணியிடம் ம‌ட்டுமே. இல்லையெனில் சாந்தி, குற்றாலீஸ்வரனெல்லாம் எங்கே? இந்த இருவர் வெறும் பெயர்கள் தான். இதுபோல் எண்ணற்ற பெயர்களை சொல்ல முடியும். இதையெல்லாம் வைத்து நல்ல திறமையும் தகுதியும் ஆர்வமும் கொண்டவர்களை உண்மையில் இந்தியா மழுங்கடிக்கிறது என்று சர்வ நிச்சயமாக சொல்லலாம்.

ஜாதி என்கிற பெயரால். கலாச்சாரம் என்கிற பெயரால்.

மனசாட்சியுடன் பேசலாம். குடும்பம் என்கிற பெயரால். மக்கள் தொகையில் பாதிக்கு பாதி இருக்கும் பெண்கள் திறமைசாலிகளாக இருந்தால் முளையிலேயே கிள்ளி எறியப்படுகிறது நடக்கிறதா இல்லையா?. பொறியியல் மருத்துவம் என்று படித்துவிட்டு எத்தனை பெண்கள் சவுதி அரேபியா, ஆஸ்திரேலியா, அமேரிக்கா போன்ற நாடுகளில், அட அவ்வளவு ஏன், இந்தியாவிலேயே குடும்பப்பெண்களாக குழந்தைகளை பேணும்படி அறிவுருத்தப்பட்டு, குடும்பம் என்கிற அமைப்பின் அருமை பெறுமைகள் குறித்து ஓதப்பட்டு திறமைகள் மழுங்கடிக்கப்பட்டு கிடக்கிறார்கள்? நம்மூரில் ஒரு பெண்ணால், ஒரு நாவல் புத்தகத்தை எடுத்து பெற்றோர் முன்னிலையில் நான்கு வரி வாசிக்க முடிவது எத்தனை வீடுகளில் நடக்கிறது? எத்தனை வீடுகளில் பெண்கள் எல்லோரும் உறங்கிய பிறகோ அல்லது தோழிகள் வீட்டுக்கு சென்றோ மறைத்து மறைத்து தனது இலக்கிய தாகத்தை தணித்துக்கொள்ளும் அவலம் நடக்கிறது? கலையில் ஆர்வம் இருப்பவனை நாம் எப்படி அணுகுகிறோம்? "இதெல்லாம் குடும்பத்துக்கு ஒத்துவராது" என்று தானே. சீரியலை விடாமல் பார்க்கும் தமிழ் சமூகம் தான் சீரியல் நடிகர்கள் யாருக்கும் வீடு தரமாட்டேன் என்று அடம்பிடிக்கிறது.

பேமின்டன், செஸ், கவிதை எழுதுதல் போன்றவற்றில் திறமைகள் இருக்கும் பெண்கள் ஊக்குவிக்கப்படுகிறார்களா? "இன்னுமா கல்யாணம் ஆகலை? இன்னுமா குழந்தை இல்லை? வீட்டை பாரு முதல்ல.. பொண்ணுக்கு அதான் முக்கியம்" என்று அறிவுருத்தப்படுகிறார்களா இல்லையா? ஆண்களிடம் "பன்னிரண்டாவது பாஸ் பண்ணி டிகிரி படிச்சிட்டு வேலைல உக்கார பாரு.. அதான் குடும்பத்துக்கு ஆகும்" என்று சொலல்ப்படுகிறதா இல்லையா? விளையாட்டிலோ, கலையிலோ உற்சாகமாக இயங்கும் ஆணை "இந்த வரன் வேண்டாம்ப்பா.. எதுக்கு வம்பு" என்று புறக்கணிப்பது நடக்கிறதா இல்லையா? "அவன் ஏதோ சினிமாவுல இருக்கானாமே.. அவிங்களை எப்படிப்பா...வேணாம்" என்று சொல்கிறார்களா இல்லையா?

அதற்காக குடும்பமாவது மண்ணாவது? அந்த இழவை விட்டு வெளியே வா... விளையாடு பதக்கம் வாங்கு.. பிள்ளைகள் , குடும்பமெல்லாம் தானாக வரும் என்று சொல்லவில்லை.  அது என் நோக்கமும் இல்லை. எனது நோக்கம் குடும்பம் என்கிற் வாழ் நாள் பத்திரத்தை இழக்காமல் ஒருவருக்குள் இருக்கும் திறமைகளை எப்படி மீட்டெடுத்து வெளிக்கொணர்வது எனபது மட்டும் தான். ஏனேன்னில் பதக்கப்பட்டியலில் இருக்கும் பெயர்கள் எல்லாமும் அப்படி வந்தவையே என்று சொன்னால் மிகையாகாது தோழர்களே.

ஸ்டெஃபி க்ராஃப், ஆந்த்ரே அகாஸி தம்பதிகள் ஒரு உதாரணம். இருவருமே டென்னிஸ். இருவருமே விளையாட்டுக்கென உழைத்தவர்கள். ஒரே விதமான ஆர்வங்கள். ஒன்றாக இயங்க முடியும். ஒருவரையொருவர் புரிந்து கொள்ள முடியும். ஒருவருக்கொருவர் விட்டுக்கொடுத்துக்கொள்ள முடியும். லைலா அலி - கர்டிஸ் கான்வே தம்பதி போல் ஏராளம் சொல்லலாம். இன்னும் சொல்லப்போனால் இங்கே அமேரிக்காவில் நான் வழமையாக செல்லும் ஜிம்முக்கு காதலர்களாகத்தான் வருகிறார்கள். தம்பதிகளுமாகத்தான். ஒத்த கருத்துடையவர்கள் ஒன்றாக வாழ்வில் இணைய நேர்வதே அமேரிககவின் பதக்கப்பட்டியலுக்கு காரணம் என்றே நான் நினைக்கிறேன்.

நம்மூர் இதற்கு நேரெதிராக இயங்கும் தன்மையது. முக்கிய காரணம்  ஜாதி. ஜாதகம்.

கிரிக்கெட்டில் பார்ப்பனர் ஆதிக்கம் கொடி கட்டி பறக்கிறது. அன்றைய ஸ்ரீகாந்த் முதல் இன்றைய அஸ்வின் வரை பட்டியலிடலாம். ஒரு வீஜே திருமணமான பத்தே நாளில் விவாகரத்து செய்தார் என்கிறார்கள். இத்தனைக்கும் ஜாதி என்பதில் உள்ள சிக்கல்கள் ஏராளம்.

1. ஜாதி என்பதெல்லாம் முதல் மணத்திற்குத்தான் செல்லுபடியாகிறது. விவாகரத்தாகி மறுமணமென்றால் ஜாதிக்குள்ளேயே ஒதுக்கிவிடுகிறார்கள். ஒரு திருமண தகவல் மையத்துக்கு போய் பாருங்கள். மறுமணத்திற்கு வரும் பெண்களோ, பையன்களோ ஜாதி பார்ப்பதே இல்லை. ஏனெனில் ஜாதிக்குள் மறுமணம் என்பதே கிடையாது. கஷ்டமோ நஷ்டமோ சகித்து வாழ் இல்லையென்றால் செத்துப்போ. இதுதான் எழுதப்படாத விதி. கொஞ்சம் அழுத்திக்கேட்டால் "தலையெழுத்து" என்ற ஒற்றை வார்த்தையோடு நின்றுவிடுவார்கள்.

2. நீதிமன்றங்களுக்கு சென்றால் பெரும்பான்மை விவாகரத்துகள் ஒரே ஜாதிக்குள் நடந்த திருமணங்களாகத்தான் இருக்கின்றன. தனது ஜாதி குறித்து  சுய தம்பட்டம் அடிப்பவர்கள் ஒரு முறை நீதிமன்றங்களுக்கு விசிட் அடிப்பது நல்லது. ஜாதிக்குள்ளேயே பார்க்கிறேன் பேர்வழி என்று பெண்ணின் 31 வயது வரை வைத்திருந்துவிட்டு 31 தாண்டியபிறகு  எந்த ஜாதியானாலும் பரவாயில்லை என்கிற அளவிற்கு கீழிறங்கினால் உருப்படியான மணமகன்கள் அப்படியும் கிடைக்காமல் திண்டாடுவதில் தான் போய் முடிகிறது.

ஒத்த கருத்துடையவர்கள், ஒரே விதமான ஆர்வங்கள் உடையவர்கள் என்னும்போதும் மனப்பொருத்தமே தம்பதிகளுக்குள்ளான இணக்கத்தை அதிகப்படுத்துவதுடன், வாழ்க்கையில் ஒரு முழுமை கிடைக்க வழி செய்கிறது. ஒரே விதமான ஆர்வங்கள் இல்லாமல் போகையில் பொருளாதாரம், சுகாதாரம், உடல் ஆரோக்கியம் போன்றவற்றில் காம்ப்ரமைஸ் செய்துகொள்ள வேண்டி வருகிறது. இது பெரும்பாலும் வாழ்க்கையின் முழுமையை அடைய அனுமதிப்பதே இல்லை. இதை நம்மூரில் சொன்னால் " நீ என்னவா வேணா இருக்கலாம். ஒரு பொண்ணுக்கு உன்னை புடிக்கணும்" என்று பெண்களே பேசுகிறார்கள் தாம். இப்படி இருந்தால் எங்கே ஐயா பதக்கம் வெல்வது?

சச்சின் இது போன்ற நிர்பந்தங்களுக்கு பணிந்து ஒதுங்கிவிட சச்சினின் ஒட்டுமொத்த பலத்தில் பத்தில் ஒரு பங்கே உள்ள ஒருவர் சச்சினானால் எப்படி இருக்கும்? கற்பதை செய்து பாருங்கள். என் பார்வையில் சிந்து, சாக்ஷி, அபினவ் போன்ற எல்லோரையுமே ஒரிஜினலில் பலத்தில் பத்தில் ஒரு மடங்கு கொண்டவர்களென்றே நான் பார்க்கிறேன். சச்சினையே நான் அப்படித்தான் பார்க்கிறேன்.சத்தியமாக இதுதான் என் பார்வை. இந்த என் பார்வையை நான் எப்போதும் எக்காரணம் கொண்டும் மாற்றிக்கொள்ள போவதில்லை.. ஏனெனில் அத்தனை ஆழமாக இந்த பார்வை மீது எனது நம்பிக்கைகளை கட்டமைத்திருக்கிறேன். வேண்டுமானால் இந்த கட்டுரையை வாசிக்கும் நீங்கள் இந்த எனது பார்வையை தவறு என்பதாக நிரூபிக்க போதுமான சான்றுகளும் விளக்கங்களும் தரலாம்.

இங்கே அமேரிககவில் அது போல் எண்ணற்ற தம்பதிகளை பார்க்கலாம். ஒருங்கே பயணம் செல்பவர்கள், ஒருங்கே ஆராய்ச்சி செய்பவர்கள், ஒருங்கே விளையாட்டில் ஈடுபடுபவர்கள், ஒருங்கே திரைத்துறையில் இருப்பவர்கள் என்று ஏகத்துக்கும் காட்டலாம். புரிதலை சார்ந்தே துணைகளை தேடிக்கொள்கிறார்கள் என்பதையே வெவ்வேறு வார்த்தைகளில் நான் புரியவைக்க விரும்புகிறேன் என்பதை இங்கே தாழ்மையுடன் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.அமேரிக்கா அமேரிக்காவாய் இருப்பதற்கும், சீனா சீனாவாய் , இந்தியா இந்தியாவாய் இருப்பதற்கும் வலுவான காரணங்கள் இருக்கின்றன. புரிதலை சார்ந்து உருவாகாத ஒரு சமூக அமைப்பில் கூச்சலும் குழப்பங்களும், அதன் விளைவாக நிம்மதியின்மையும் விரயங்களும் மிகுக்கத்தான் செய்யும்.

இந்த கட்டுரையின் 2, 3, 4, 5வது பாராக்களை நான் அவ்விதமான கூச்சலாகவும், குழப்பமாகவுமே பார்க்கிறேன். இந்த கருத்தையும் நான் எக்காலத்திலும் மாற்றிக்கொள்ள போவதில்லை என்றே நம்புகிறேன்.



Sunday, 26 June 2016

குங்குமம் 27.06.2016 இதழில் எனது ஒரு பக்க கதை


27.06.2016 தேதியிட்ட சென்ற வார குங்குமம் இதழில் பக்கம் 51ல் வெளியாகியிருக்கும் 'அப்ளிகேஷன்' எனது ஒரு பக்க கதை. எனது குறுங்கதையை தேர்வு செய்து வெளியிட்ட குங்குமம் இதழ் ஆசிரியர் குழுவுக்கு எனது நன்றிகளை தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.


Sunday, 19 June 2016

குங்குமம் (27-06-2016) இதழில் எனது 'அப்ளிகேஷன்' ஒரு பக்க கதை

27-06-2016 தேதியிட்ட இந்த வார குங்குமம் இதழில் 'அப்ளிகேஷன்' என்ற தலைப்பிலான எனது ஒரு பக்க கதை வெளியாகியிருக்கிறது. சிறுகதையின் பிரதி கிடைத்தவுடன் பதிவிடுகிறேன்..

Saturday, 5 March 2016

ந‌ம் பாதைக‌ள்

ந‌ம் பாதைக‌ள் 




நம்மில் சிலர்
ஒரே இடத்திலேயே
நம் பயணங்களை
துவக்கினாலும்
நம் அனைவரும்
ஒரே பாதை
தெரிவதில்லை...


ஒவ்வொருவருக்கும்
ஒவ்வொரு பாதை
புலப்படுகிறது...


அவற்றில்
நம் பயணங்களை
மேற்கொள்வதற்கான‌
காரணங்களுக்கு
நாம் எப்படியேனும்
பொருந்தியே இருக்கிறோம்...


 - ஸ்ரீராம்

Friday, 4 March 2016

பாதைகளும், முட்களும்

பாதைகளும், முட்களும்




நாம்
முட்கள் நிறைந்த பாதையில்
பயணிக்கையில்
சில முட்கள்
பாதங்களை பதம் பார்த்துவிடுகின்றன...

சில முட்களை
நாம் மிதித்துவிட்டு
பயணத்தை தொடர்கிறோம்...

முட்களுடனான‌
நம் பரிச்சயங்களைப் பொறுத்து
அவற்றை
ஒரு காயத்துடனோ,
ஒரு அலட்சியத்துடனோ,
ஒரு கவனத்துடனோ,
ஒரு எச்சரிக்கை உணர்வுடனோ
கடந்து போகிறோம்...

முட்களில்லாத பாதைகள்
என்று எதுவுமில்லை...

முட்களின் வகைகள் தாம்
கற்பனைக்கெட்டாவண்ணம்
வலுத்துக் கிடக்கிறது


நம் பாதைகள் எங்கிலும்...

Monday, 22 February 2016

ரத்தக்காட்டேரி

ரத்தக்காட்டேரி


மிருதன் தமிழ் சினிமாவுக்கு புதுசு. Zombie வகையான கதை. Speculative Fiction ல் ஒரு வகை. நான் இன்னும் பார்க்கவில்லை.

ரத்தக்காட்டேரி கதைகள் தமிழில் ஏதேனும் வந்திருக்கிறதா ??.. பெரிதாக யாரும் முயற்சித்திருப்பது போல் தெரியவில்லை. இதையெல்லாம் பார்க்கும் அளவுக்கு தமிழ் மக்களுக்கு டேஸ்ட் வரவில்லை என்று தோன்றுகிறது. சின்னதம்பி போல் படமெடுத்தால், சி சென்டர்களில் நூறு நாள் கியாரண்டி.. போட்ட பணத்தை எடுத்துவிட்டு அடுத்த படத்துக்கும் சேர்த்து பணம் ரெடி பண்ணிவிடலாம்.

ஒரு வருடம் முன்பு கடைசியாக ஒரு பேய்ப்படம் பார்த்தேன். பெயர் 'சிவி'. அட!! என்று தோன்றியது. ஆனால் பிற்பாடு எச்.பி.ஓ சேனல் காட்டிக்கொடுத்துவிட்டது. ஒரு ஆங்கிலப்படத்தை தழுவி அப்படியே வரிக்கு வரி காப்பி அடித்து எடுத்திருந்தார்கள்... ம்ஹூம்... ஒரிஜினலாக முயற்சிக்க சத்யஜித்ரே தான் மீண்டும் வரவேண்டும் போல.

பின்வருவது ஒரு ரத்தக்காட்டேறி கதை. தமிழில் எழுதினால் வெளியாக மாட்டேன் என்கிறது என்று நேரடியாக ஆங்கிலத்திலேயே எழுதிவிடுவோம் என்று தோன்றி இதை எழுதினேன். Quail Bell Magazine என்பது ரத்தக்காட்டேரி கதைகளுக்கேயென இயங்கும் இணைய பத்திரிக்கை. Feathery Hugs இதன் எடிட்டராக இருக்கிறார். சென்ற வருடம் ஏப்ரல் மாதத்தில் வெளியிட்டிருக்கிறார்கள். எனக்கு மின்னஞ்சல் அனுப்பியிருக்கிறார்கள். நான் எப்படியோ அதை கவனிக்காமல் விட்டுவிட்டிருக்கிறேன்.. (இப்போதுதான் கவனித்தேன். இதுபோல் இன்னும் எத்தனையை கவனிக்க இருக்கிறேனோ தெரியவில்லை).

எழுதிய பிறகு தான் தெரிந்தது, அறிவியல் புனைவு, க்ரைம் அளவிற்கு இது போன்ற கதைகள் எழுதுவதில் அத்தனை சாகசம் இல்லைதான். எழுதுகையிலேயே ரத்த வாடை அடிப்பது போல ஒரு உணர்வு. இதற்கு பிறகு ரத்தக்காட்டேறி கதை எழுத தோன்றவில்லை.

சரி. எதற்கு அதெல்லாம்? கதை இதோ..